Μέχρι πριν λίγα χρόνια και αφού ξεκίνησα ως φοιτητής, βρισκόμουν σε ένα άσχημο μεσαίωνα από πλευράς γνώσης για τους λαούς που με περιστοιχίζουν αλλά και την ίδια την Ελλάδα. Πνεύμα που δεν συμβιβαζόμουν, βάλθηκα να μάθω από διαφορετικές σκοπιές πως έχουν τα πράγματα και να σχηματίσω μια γνώμη για πράγματα, πολιτικές 
καταστάσεις και στρεβλώσεις που μου κληρονόμησε το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας.
Έτσι λοιπόν τα τελευταία χρόνια βάλθηκα να γνωρίσω από την αρχή την Ελλάδα, μια και αυτό που μου παρουσιάσανε ήταν ένα εικονικό κράτος, στρεβλωμένο όπως θέλανε να το παρουσιάσουν αποκρύπτοντάς μου, βασικά πράγματα. Δεν έμαθα ποτέ για τους γείτονές μου, ενώ δεν γνώριζα καλά καλά τι γλώσσα μιλούν. Δεν μου μάθανε ποτέ τι είναι αυτοί οι Βλάχοι που ζουν δίπλα μου, αυτοί οι Σαρακατσάνοι, και γενικά κάθε αναφορά από τον περίγυρο, αφορούσε μιάσματα σαν παρουσίαση. Το γνωστό ρητό που ίσχυε ήταν πως ότι δεν συμβαδίζει με την πλειοψηφία είναι κακό, βρώμικο και άσχημο, και “δεν είναι δικό μας”. Διδάχτηκα με το στανιό πως όλοι γύρω μου ήταν εχθροί, και πως το ελληνικό κράτος όλα εν σοφία εποίησε. Πάντα μίσος και πάντα αναφορές σε θρύλους και Αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι όχι μόνο δεν είχαν καμία σχέση με μας, αλλά θα δέναν μια πέτρα και θα αυτοκτονούσαν αν βλέπαν πως κατέντησε η ελληνική νοοτροπία.
Όπως λοιπόν πονώ και πόνεσα κάθε χώρα, είτε λέγεται Εσθονία, είτε Ουκρανία, είτε Μακεδονία, χρειάστηκε να καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να βρω γνώμες στην Ελλάδα πέρα από τις στρεβλωμένες. Παρά το πείσμα πολλών πριν λίγο καιρό γνώρισα πολλούς και έκανα την πρώτη επαφή με φίλους και φίλες από την Μακεδονία που έτυχε να παραθερίζουν στην Πιερία. Με ντροπή αλλά και μην γνωρίζοντας γλώσσα, κατάφερα και έγινα φίλος με ορισμένους και υποσχέθηκα να επισκεφτώ την χώρα τους. Έτσι πριν μερικούς μήνες ξεκίνησα το ταξίδι προς την πόλη των Σκοπίων και το Κουμάνοβο όπου ήταν αρκετοί από τους φίλους μου. Η ζεστασιά των ανθρώπων αλλά και η δική μου, με έκανε να διαπιστώσω πόσα κοινά έχουμε με αυτόν τον λαό, και πόσο μας το απέκρυπταν.
Έμαθα πως οι χοροί του Ρουμλουκιού και όχι μόνο που χόρευα ήταν το Πουστένο, το Ραίκο, το Ζάραμο, δεν ήταν ελληνικοί αλλά μακεδονικοί. Και δεν εννοώ την ελληνική μόνο περιοχή της Μακεδονίας αλλά όλης της γεωγραφικής περιοχής. Πάντα είχα απορία γιατί δεν υπάρχει ελληνική λέξη για αυτούς τους χορούς. Συνεχίζοντας, έπρεπε να πάθω ένα σοκ για το τι Μακεδόνας είμαι, αν είμαι αυτός που μου λέγαν ότι είμαι, ή κάτι άλλο, και τι είναι ο Μακεδόνας, ποιοι είναι αυτοί που ονομάζονται έτσι κτλ.
Από τότε, κάνω μεγάλες προσπάθειες να μάθω Μακεδονικά. Όχι για κάποιον λόγο αλλά για να μπορώ να δείξω στους φίλους μου από την Μακεδονία μια περισσότερη ζεστασιά και ότι θέλω να έρθω κοντά τους περισσότερο. Κανείς δεν βοηθά στην Ελλάδα. Όλοι είναι πίσω από εθνικιστικές παρωπίδες, δεν μπορώ να κάνω μια σοβαρή συζήτηση. Γιατί οι συμπολίτες μου μισούν μια χώρα που δεν λέγεται Βαρντάρσκα ( ντρέπομαι όταν τους ακούω με το πλύσιμο εγκεφάλου ) αλλά Μακεδονία και τι τόσο κακό τους έκανε;
Χαιρετίσματα από Γιδά – Αλεξάνδρεια Ημαθείας
Ένας φοιτητής…
