Στην Μακεδονια του Πιριν 1948-Niz Pirinska makedonija 1948

Vo 1948 vladata na togashnata Bugarija vo ramkite na kumunistichkata politika i ideologija za samoopredeluvanje na narodite se soglasi so togashnata Jugoslavija da dade kulturna aftonomija vo Pirinskiot del na Makedonija so tendencii na ponatamoshno soedinuvanje so Makedonija. Po vloshuvanjeto na odnosite na Jugoslavija so Rusija planot bil ponishten, a Bugarija gi zasilila pritisocite vrz Makedoncite vo Pirin.
Το 1948 η κυβερνηση της τοτε Βουλγαριας, στα πλαισια της κουμουνιστικης πολιτικης και ιδεολογιας σχετικα με τον αυτοπροσδιορισμο των λαων, συμφωνησε με την τοτε Γιουγκοσλαβια να προχωρησει στην πολιτιστικη αυτονομια της Μακεδονιας του Πιριν με τασεις για μελλοντικη συνενωση με την Λ.Δ Μακεδονιας. Μετα την κριση στις σχεσεις Γιουγκοσλαβιας -Ρωσιας αυτη η αποφαση καταργηθηκε και η Βουλγαρια μεγαλωσε τις πιεσεις προς τους Μακεδονες του Πιριν.

Ελλάδα: Ο Επίτροπος κ. Hammarberg ενθαρρύνει τις πρωτοβουλίες που αφορούν μετανάστες, μειονότητες και αστυνομία

Ελλάδα: Ο Επίτροπος κ. Hammarberg ενθαρρύνει τις πρωτοβουλίες που αφορούν μετανάστες, μειονότητες και αστυνομία

Στρασβούργο, 13/04/2010 “Χαιρετίζω τα πρώτα βήματα που έγιναν από την ελληνική κυβέρνηση για την καθιέρωση ενός δίκαιου, προσιτού και ταχέος συστήματος προστασίας των προσφύγων. Οι αλλαγές στον τομέα της προστασίας των δικαιωμάτων των μεταναστών, ιδιαίτερα των αιτούντων άσυλο, είναι ιδιαίτερα επείγουσες” δήλωσε ο Thomas Hammarberg, Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης, αρμόδιος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, με τη σημερινή δημοσίευση τριών επιστολών που εστάλησαν στην ελληνική κυβέρνηση.

Μετά την επίσκεψη του Επιτρόπου στην Ελλάδα, στις 8-10 Φεβρουαρίου, οι επιστολές εστάλησαν στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και τον Υπουργό Δικαιοσύνης, καθώς και στην Υφυπουργό Εσωτερικών. Οι επιστολές εστιάζουν στα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, ιδιαίτερα των αιτούντων άσυλο, των μειονοτήτων και στη συμπεριφορά των μελών των υπηρεσιών επιβολής του νόμου.

Δεδομένων των μακροχρόνιων, σοβαρών ελλείψεων στον τομέα του ασύλου, ο Επίτροπος τονίζει την επείγουσα ανάγκη για τις αρχές να υποστηρίξουν τη μεταρρύθμιση που βρίσκεται σε εξέλιξη στον τομέα αυτό αναπτύσσοντας τις αρμόδιες υπηρεσίες και τα αναγκαία εργαλεία εφαρμογής. Ο Επίτροπος παροτρύνει, επίσης, τις αρχές να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με τα ασυνόδευτα παιδιά μεταναστών ή παιδιά μεταναστών που έχουν χωριστεί από την οικογένειά τους.

Ο Επίτροπος ζητά την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αφορούν στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι των μελών των μειονοτήτων. Προτείνει επίσης την κύρωση από την Ελλάδα της Σύμβασης-Πλαισίου του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων, που υπογράφηκε το 1999. Επιπροσθέτως αναφέρεται στην ανάγκη καταπολέμησης του αντι-αθιγγανισμού, για παράδειγμα μέσω παιδαγωγικών μέτρων και μέτρων ευαισθητοποίησης στα σχολεία και γενικότερα στην κοινωνία.

Τέλος, ο Επίτροπος χαιρετίζει τα σχέδια για την καθιέρωση ενός γραφείου που θα ασχολείται με καταγγελίες που αφορούν την αστυνομία. Για τη διασφάλιση της αποτελεσματικότητας, ο Επίτροπος τονίζει τη σημασία της θεσμικής και πρακτικής ανεξαρτησίας ενός τέτοιου μηχανισμού και της επάρκειας των διερευνητικών εξουσιών του.

Κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, ο Επίτροπος συζήτησε με μέλη της ελληνικής κυβέρνησης και διεθνών και εθνικών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων και ΜΚΟ. Ο Επίτροπος ταξίδεψε επίσης στην Πάτρα, όπου συναντήθηκε με τοπικούς αντιπροσώπους της Αστυνομίας και του Λιμενικού και με μετανάστες.

Απάντηση του Υπουργού Δικαιοσύνης

Σχόλια του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη

Εκπρόσωπος τύπου στο Γραφείο του Επιτρόπου:

Stefano Montanari, +33 (0)6 61 14 70 37; stefano.montanari@coe.int

http://www.florina.org/

http://www.florina.org/news/2010/april20b_e.asp

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Άρθρο του Δρ Γεωργίου Νακρατζά

Η συμπεριφορά της Ελλάδας απέναντι στην Δημοκρατία της Μακεδονίας μας θυμίζει την ιμπεριαλιστική περίοδο της ελληνικής ιστορίας κατά το 1912 και το 1922.

Στην σημερινή εποχή τόσο η Δημοκρατία της Ελλάδας όσο και Δημοκρατία της Μακεδονίας ασχημονούν πάνω στο πτώμα του Μ. Αλέξανδρου, αποκρύπτοντας την αλήθεια του ιστορικού της προβληματικής.

Στα ελληνικά σχολεία ο εθνικισμός διδάσκει ότι η Μακεδονία απελευθερώθηκε, το 1912, χωρίς βέβαια αυτό να ανταποκρίνεται εντελώς στην αλήθεια, διότι στην πραγματικότητα η Μακεδονία προσαρτήθηκε με την βία των όπλων.

Απελευθέρωση μιας οιασδήποτε περιοχής νοείται μόνο σε εκείνη την περίπτωση που ο φίλιος πληθυσμός της χώρας αυτής αποτελεί πλειοψηφία, αλλιώς μιλάμε για κατάληψη.

Την εποχή της κατάληψης της Μακεδονίας, ακόμα και σύμφωνα με στοιχεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μόνο το 10% περίπου του πληθυσμού αποτελείτο απόελληνόφωνες Μακεδόνες, ενώ το 40% αποτελείτο από σλαβόφωνες Μακεδόνες και το υπόλοιπο 40% από Μουσουλμάνους Μακεδόνες.

Σχετικά ολιγάριθμα πληθυσμιακά στοιχεία της Μακεδονίας αποτελούσαν οι λατινόφωνοι Βλάχοι, οι Αλβανοί, οι Εβραίοι και οι Τσιγγάνοι. Πλειοψηφικό στοιχείο αποτελούσαν οι Εβραίοι μόνο στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Πιο συγκεκριμένα σε ολόκληρη την τότε Μακεδονία Έλληνες υπήρχαν μόνο στο Ρουμλούκη, δηλαδή στην περιοχή που εκτείνονταν περίπου από την Κατερίνη μέχρι και το νοτιοδυτικό τμήμα της λίμνης των Γιαννιτσών (την σημερινή Μελίκη).

Έλληνες υπήρχαν επίσης σε ένα τμήμα της Χαλκιδικής, ενώ στον νομό των Σερρών Έλληνες υπήρχαν μόνο στον παράλιο τομέα της Νιγρίτας και στα Νταρνακοχώρια. Αναφορικά με τον νομό της Δράμας Έλληνες υπήρχαν σχεδόν αποκλειστικά στο Δοξάτο.

Έξω από την Θεσσαλονίκη ο πληθυσμός των χωριών ολόκληρης της επαρχίας ήταν σλαβόφωνος, για παράδειγμα στα Διαβατά, στην Σίνδο (Τεκελί), στο Ανατολικό (Γιουντουλάρ), στο Ασβεστοχώρη (Πεϊζάνοβο), στο Ωραιόκαστρο (Νταούτ Μπαλί), στην Νεοχωρούδα (Νοβόσελο), στον Πεντάλοφο (Γραντεμπόρ), στο Μελισσοχώρι (Μπάλτζα), στον Σωχό (Σουχό), και σε πολλά άλλα χωριά.

Στα χωριά αυτά μέχρι και σήμερα από τους γεροντότερους μιλιέται η μακεδονική γλώσσα, ή όπως αλλιώς ονομάζεται, η σλαβομακεδονική.

Για τον ελληνικό εθνικισμό της εποχής εκείνης μέγιστος κίνδυνος υπήρξε ο αναδυόμενος μακεδονικός εθνικισμός, ή έναρξη του οποίου τυπικά σηματοδοτείται το 1897, οπότε και έλαβε χώρα το πρώτο συνέδριο των Μακεδόνων στην Θεσσαλονίκη με την συμμετοχή του εθνικού τους ήρωα Ντέλτσεφ.

Η ελληνική προπαγάνδα υποδύεται ακόμα και μέχρι των ημερών μας ότι δεν υπάρχουν Μακεδόνες ούτε Μακεδονισμός, παρά το γεγονός ότι έχει εξαλειφθεί κάθε κίνδυνος.

Κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, αυτό το απαύγασμα της παρανοϊκής Μεγάλης Ιδέας, τα πρώτα θύματα αποτέλεσαν οι Μικρασιάτες και οι Θρακιώτες πρόσφυγες, δηλαδή οι γονείς μας και κατά συνέπεια και εμείς οι απόγονοί τους.

Στην συνέχεια παρόμοια τραγικά θύματα του ελληνικού εθνικισμού απέβησαν οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας.

Οι σλαβόφωνες Μακεδόνες υπήρξαν θύματα διώξεων από το ελληνικό κράτος, στον τόπο τον οποίο κατοικούσαν επί 1400 χρόνια. Απαύγασμα της καταπίεσης των σλαβόφωνων Μακεδόνων αποτέλεσε η περίοδος του Μεταξά, κατά την οποία κάθε σλαβόφωνο γεροντικό άτομο καταδικάζονταν σε πρόστιμο, εάν στο χωριό του τολμούσε να μιλήσει δημοσίως τα μακεδονικά, παρουσία βέβαια του χωροφύλακα. Σημειωτέων ότι τα μακεδονικά αποτελούσαν την μόνη γλώσσα που κατείχαν οι ταλαίπωροι αυτοί γέροντες και γερόντισσες.

Οι εξορίες στα νησιά μαζί σε συνδυασμό με πολλά άλλα διοικητικά μέτρα συμπλήρωναν την καταπίεση του μακεδονικού λαού. Εκτός από αυτές τις διώξεις η βίαια αλλαγή των οικογενειακών ονομάτων τους και η αλλαγή των σλαβικών τοπωνυμίων της Μακεδονίας συμπλήρωσε το πολιτιστικό και εθνικιστικό έγκλημα του ελληνικού κράτους.

Το 1924 η άφιξη των προσφύγων από την Μικρά Ασία και την Θράκη επέφερε μια ριζική και μη αναστρέψιμη αλλαγή της εθνολογικής σύστασης του πληθυσμού της ελληνικής Μακεδονίας, τελευταία φάση της οποίας αποτέλεσε η συμμετοχή των Μακεδόνων στον εμφύλιο πόλεμο, σε λάθος παράταξη, και τελειωτικά η μετά το 1950 μαζική μετανάστευση τους στον Καναδά, στην Αυστραλία και στην Αμερική.

Με τις προαναφερθείσες εξεργασίες, σε συνδυασμό με τη αναχώρηση το 1924 των 500.000 Τούρκων της Μακεδονίας στην Τουρκία, και την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους ναζί, η εθνολογική σύσταση της ελληνικής Μακεδονίας μεταβλήθηκε κατά 90 % σε ελληνική.

Με αυτήν την προϊστορία της εθνολογικής σύστασης της Μακεδονίας μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι σήμερα ο πληθυσμός της ελληνικής Μακεδονίας αποτελούμενος από 2 έως 2,5 εκατομμύρια κατοίκους συνίσταται κατά 90% από άτομα ελληνικής καταγωγής και μόνο 20.000 έως το πολύ 60.000 κάτοικοι είναι άτομα σλαβομακεδονικής ή μακεδονικής καταγωγής.

Το μακεδονικό έθνος μετά από θυσίες δεκαετιών κατόρθωσε να διασώσει τα πληθυσμιακά του υπολείμματα στον χώρο της σημερινής Δημοκρατίας της Μακεδονίας προσπαθώντας, ως τελευταίο στα Βαλκάνια, να σφυρηλατήσει την εθνική του ταυτότητα και την πολιτική του υπόσταση, μέσω της πορείας του προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ελληνικό όμως κράτος, ακολουθώντας την μισαλλόδοξη πολιτική του απέναντι στους εθνικά Μακεδόνες του χώρου της ελληνικής Μακεδονίας, αρνείται να αναγνωρίσει ακόμη και τα υπολείμματα του μακεδονικού έθνους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας όχι την στρατιωτική βία, διότι δεν μπορεί πια, αλλά απειλώντας να προβάλει βέτο στην είσοδο των γειτόνων μας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ένα από τα ποιο γελοία επιχειρήματα είναι ότι εμείς οι Νέοέλληνες και όχι αυτοί ήμαστε οι μοναδικοί κληρονόμοι των αρχαίων Μακεδόνων και αυτού του σφαγέα των λαών Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως προσφυέστατα είπε ο κύριος Νίμιτς.

Σε μία σχετικά πρόσφατη παρουσίαση της μακεδονικής μετάφρασης του βιβλίου μου

“Η Στενή Φυλετική Συγγένεια των Σημερινών Ελλήνων και Εθνικά Μακεδόνων “ στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας Σκόπια, διατύπωσα δημοσίως και παρουσία εκατοντάδων ακροατών τα εξής :

Ούτε εσείς ούτε και εμείς οι Έλληνες είμαστε οι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων αποτελούντες μια πανσπερμία λαών και φυλών. Στο βιβλίο μου αναφέρομαι στην Δημοκρατία της Μακεδονίας και στους εθνικά Μακεδόνες ως έκφραση σεβασμού προς την εθνική ταυτότητά σας. Εκείνο που οφείλουμε είναι ο εκατέρωθεν σεβασμός μεταξύ των λαών μας στο όνομα της ειρήνης.

Θα ήταν γελοίο να υποστηρίζουν οι Μακεδόνες ή να υποστηρίζουμε εμείς οι Έλληνες ότι είμαστε απόγονοι κάποιων αρχαίων προγόνων.

Θα ήταν επίσης γελοίο σε μία υποθετική περίπτωση που η Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν μέλος της Ε.Ε και είχε το δικαίωμα του βέτο, να υποστηρίζει ότι για να μπούμε εμείς στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να αλλάξουμε το όνομά μας από Δημοκρατία της Ελλάδας σε μια αμοιβαία αποδεκτή ονομασία, όπως για παράδειγμα Αλβανο-Βλαχο-Σλαβική Δημοκρατία, και δεν συμμαζεύεται, διότι στην πραγματικότητα αυτή είναι φυλετική σύνθεση των κατοίκων της Παλιάς Ελλάδας και ενός τμήματος της ελληνικής Μακεδονίας.

Οι Ελλάδα δεν μπορεί να προβάλει βέτο στην είσοδο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την ονομασία FYROM εφόσον η ίδια έχει αποδεχθεί με επίσημη διακρατική συμφωνία, υπό την επίβλεψη της Ε.Ε, την προσωρινή ονομασία της Μακεδονίας ως FYROM (Former Yugoslavic Republic Of Macedonia).

Τυχόν καταγγελία από την Ελλάδα της ενδιάμεσης συμφωνίας της Αχρίδας, η οποία σημειωτέων ισχύει για έναν ολόκληρο χρόνο μετά την καταγγελία της, τότε η χώρα μας χάνει κάθε διεθνή αξιοπιστία, με συνέπειες οι οποίες δεν θα μπορούν να προβλεφθούν.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει δικαίωμα βέτου, αλλά και άλλες χώρες, οι οποίες πιθανώς θα θελήσουν να πλήξουν ένα τόσο αναξιόπιστο μέλος.

Εκτός αυτού η απειλή μιας παραεγνατίας οδού (Μπούργκας - Σόφιας - Σκοπίων και Δυρραχίου ) με αξιοποίηση του λιμένα του Δυρραχίου θα δημιουργήσει μια τεράστια απειλή για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και γενικά της ελληνικής Μακεδονίας.

Συμφέρον της χώρας μας αλλά και ολοκλήρου της βαλκανικής είναι να σταματήσει αυτή η εθνικιστική παράνοια και να επιτρέψουμε στην γειτονική μας χώρα να συνεχίσει την πορεία της προς την Ευρώπη, από την οποίαν μεγάλη ωφέλεια θα έχει η Θεσσαλονίκη και γενικά τόσο ο ελληνικός όσο και ο μακεδονικός λαός.

Υ.Γ

Το παρόν άρθρο θα μεταφρασθεί στην αγγλική γλώσσα και θα διανεμηθεί σε πλείστους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ανά τον κόσμο.

Πηγή: http://www.sitemaker.gr/antiethnikistik/page_GREEK_6.htm

Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική

Θανάσης Τριαρίδης


Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD065.htm

(Αny man's death diminishes me, because I am involved in mankind * Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα * John Donne, 1624)

Τις τελευταίες μέρες οι δοξολογίες του φόνου εναλλάσσονται με την πράξη του φόνου, ξαναδείχνοντας (: ξαναεπιβεβαιώνοντας) το φασιστικό πρόσωπο της πολιτικής βίας. Οι κτηνώδεις Ο.Υ.Κ. που έκαναν παρέλαση στο όνομα της … δημοκρατίας ουρλιάζοντας συνθήματα φόνου («Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ…») απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ο στρατός (ο κάθε στρατός) είναι ένας θεσμός θανάτου, μια απάνθρωπη εκπαίδευση στο μίσος, στον φόνο και την κτηνωδία. Η βόμβα που διαμέλισε έναν δεκαπεντάχρονο Αφγανό μετανάστη και τύφλωσε τη δεκάχρονη αδελφή του ενώ έψαχναν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, ξαναϋπογράμμισε το αυτονόητο: πως όποιος φτιάχνει βόμβες (και κάθε άλλο όπλο), τις φτιάχνει για να σκοτώσει ανθρώπους – και πως στο βάθος του ορίζοντα προσδοκίας του υπάρχει ο φόνος, άλλοτε σαφώς στοχοθετημένος κι άλλοτε θαμπός και τυφλός, μα πάντοτε ζωντανός. Έτσι, ο δεκαπεντάχρονος Χαμί Νατζάφι έγινε κομμάτια επειδή ένας άλλος συνάνθρωπός του αποφάσισε πως αξίζει να υπογραμμίσει τις όποιες σκέψεις του φτιάχνοντας μια βόμβα θανάτου και σπέρνοντάς τη μέσα στο πλήθος.

Εδώ και χρόνια γράφω βιβλία και κείμενα ενάντια σε κάθε πολιτική βία από όπου κι αν προέρχεται – είτε από κτηνώδεις θεσμούς θανάτου (όπως ο στρατός), είτε από μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού (όπως οι θρησκείες και τα έθνη), είτε από φασιστικές ακροδεξιές ή φασιστικές «αντιεξουσιαστικές» ομάδες. Και πλήρωσα το τίμημα για αυτήν τη στάση με πολύπλευρες επιθέσεις, λοιδορίες και παντοειδή αποκλεισμό – ο οποίος ωστόσο μεταφράζεται μέσα μου ως η μεγαλύτερη δυνατή τιμή για κάποιον που γράφει. Ωστόσο, παρά το ότι έχω ζήσει επί αρκετά χρόνια τον τυφλό ανορθολογισμό του δημόσιου διαλόγου, συχνά προβληματίζομαι με την υποκριτική αφέλεια που συμπλέκεται με την ανυπόκριτη βλακεία: Χρειάζεται κανείς να ακούσει τα απάνθρωπα συνθήματα των Ο.Υ.Κάδων για να διαπιστώσει τον τρόμο και τον φόνο που κηρύσσει κάθε στρατός και κάθε «έθνος»; Και χρειαζόταν να διαμελιστεί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για να διαπιστώσουμε (περίπου έκπληκτοι) πως οι βόμβες διαμελίζουν ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που μας έκανε να υποθέσουμε πως μπορούν να υπάρξουν «ανθρώπινοι στρατοί δολοφόνων», «δίκαιοι φόνοι» και «καλές βόμβες»; – εν τέλει, τι ήταν αυτό που μας έπεισε πως μπορεί να υπάρξει μη φασιστική πολιτική βία σε βάρος των συνανθρώπων μας;

Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόμο και τον φόνο μέσα απόδειξης της «φυσικής ισχύος» του «δυνατού» επί του «αδύναμου» (και άρα θεμιτή πολιτική μέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστημα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στον φασισμό να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους (τη βία, τον τρόμο και τον φόνο); Ιδίως για όσους αυτοπροσδιορίζουν την πολιτική τους δράση στην «αντι-εξουσία» και συνάμα θεωρούν τις βόμβες «μέσο αγώνα», συχνά προβληματίζομαι, πέραν των άλλων, για το μέγεθος της ευήθειάς τους: υπάρχει πιο κτηνώδης εξουσιαστική πράξη από τον φόνο του άλλου; Πώς μπορεί η πολιτική δολοφονία και ο πολιτικός τρόμος να είναι προστάδιο της «ελευθερίας» την οποία επικαλούνται; Δεν καταλαβαίνουν πως «ελευθερία» εν τρόμω και εν φόνω δεν υπάρχει παρά μόνο ως ολοκληρωτικό τέρας; Δεν καταλαβαίνουν πως έχουν γίνει νεοναζί φασίστες – απαράλλακτοι με αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται (και με τους οποίους αλληλοτροφοδοτούνται με μίσος και τρόμο);

Επίσης προβληματίζομαι και για όσους επιχειρούν να αρθρώσουν δημόσιο παρεμβατικό λόγο και με τη σειρά τους αυτοπροσδιορίζονται ως διαφόρων αποχρώσεων «ελευθεριακοί», «αναρχικοί» ή ό,τι ανάλογο (σε «καταλήψεις», «στέκια», εκδοτικές ή άλλες προσπάθειες): άραγε, τι περιμένουν για να πουν πως όποιος φτιάχνει μια βόμβα είναι ένας κτηνώδης δολοφόνος (γιατί, στη βάση της χρήσης της, κάθε βόμβα φτιάχνεται για να μακελέψει ανθρώπινες ζωές) ανεξάρτητα από τα «κίνητρα»-νεφελώματα που απλώνονται στο μυαλό του; Κάποιοι από τους ανθρώπους ετούτου του χώρου σιώπησαν (και σιωπούν) επί χρόνια για τους βαθύτατα εξουσιαστές-αυτόκλητους «δικαστές»-δολοφόνους της «17 Νοέμβρη», της «Σέχτας Επαναστατών» και των λογιών άλλων ομάδων δολοφόνων, γιατί θεώρησαν πως κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την κριτική τους για τα εγκλήματα του αστικού κράτους (ποιος πανηλίθιος τούς έπεισε για κάτι τέτοιο; – όσοι δηλαδή κάνουμε επί χρόνια κριτική για αυτά τα εγκλήματα των αστικών κρατών και ταυτόχρονα μιλάμε καθαρά για τα εγκλήματα των λογής ολοκληρωτισμών, αυτοακυρωνόμαστε;). Κάποιοι (και, αλίμονο, όχι λίγοι) φτάσανε στο σημείο να θεωρούν τα «αντιεξουσιαστικά»-ναζιστικά τάγματα εφόδου με τις βαριοπούλες ως χαριτωμένα «μπάχαλα» (δικιά τους έκφραση) και να λογαριάζουν τα γκαζάκια (μια φασιστική μαφιόζικη πράξη ακραίου πολιτικού τρόμου) ως κάτι περίπου ασήμαντο και περίπου άμεμπτο, με το οποίο συνταυτίζονται ή (στην καλύτερη περίπτωση) «απλώς διαφωνούν» (αλίμονο, οι ίδιοι άνθρωποι ενοχλήθηκαν βαθύτατα που στο βιβλίο μου Κόψε-κόψε έβαλα τους δήθεν «αντι-εξουσιαστές» να χαιρετούν ναζιστικά, γιατί όπως είπαν «τσουβαλιάζω απαράδεκτα…») Και τις τελευταίες μέρες βλέπω (με κλιμακούμενη φρίκη) πως οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι περιμένουν να δουν τι πολιτικό πρόσημο είχε ο ηθικός αυτουργός της βόμβας που διαμέλισε το δεκαπεντάχρονο παιδί, ώστε να τοποθετηθούν για το εάν είναι φασίστας δολοφόνος (παρόμοιος με τον Κουφοντίνα, τον Κορκονέα, τους νεοναζί που μαχαιρώνουν μετανάστες, τους φονιάδες της «Σέχτας») ή κάτι άλλο (τι άραγε;). Πώς μπορούν να εκπέφτουν σε τόση απανθρωπιά; Πώς μπορούν με τη βουερή σιωπή τους να γίνονται ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού φόνου;

Ας είναι. Οι άνθρωποι κρινόμαστε από την επιλεκτική ή καθολική σιωπή μας όσο και από τα λόγια μας – και πρώτα από όλους σταθμίζουμε οι ίδιοι τις πράξεις μας στο όποιο ζύγι λογαριάζει ο καθένας ως δραστικότερο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να μιλούμε για όλους και για τα εγκλήματα όλων – πρωτίστως για τα δικά μας. Όλοι όσοι διαβάζουν τα βιβλία μου ξέρουν πως στην κριτική μου για τα εγκλήματα των αστικών κρατών, ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου από το κάδρο των φονιάδων (το αντίθετο θαρρώ). Μα αυτό δεν σημαίνει πως θα πάψω να μιλάω για τα εγκλήματα των εθνών, των θρησκειών – για τα εγκλήματα κάθε λογής ολοκληρωτισμού (μαύρου, λευκού, γαλάζιου, κόκκινου, μαυροκόκκινου ή όπου άλλου) και κάθε φονικής ανθρωποδιόρθωσης θα λογαριάζει μια ντούμπα με πτώματα ως προϋπόθεση της αγάπης.

Έτσι επιμένω στο ίδιο αμόνι – και όσο πιο καθαρά μπορώ: Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Όσοι την ασκούν (είτε με το ρόπαλο, είτε με την πέτρα, είτε με το πιστόλι, είτε με τη βόμβα είτε με όποιον άλλο τρόπο) είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Και όσοι σιωπούμε απέναντι σε τούτη την πολιτική βία, είτε περιμένοντας να δούμε αν αυτοί που την άσκησαν είναι οι «δικοί μας» «καλοί» δολοφόνοι ή οι «κακοί άλλοι», είτε θεωρώντας πως με τη σιωπή μας υπηρετούμε την ηθική τάξη της «ανώτερης ιδεολογίας» μας, είμαστε αδιαβάθμητοι συνένοχοι.

Θ. Τ. — 01.4.2010