ΕΛΛΑΔΑ – «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ» / FAZ / MICHAEL MARTENS– ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.

Η κυριακάτικη έκδοση της FAZ (Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung) φιλοξενεί ολοσέλιδη ανταπόκριση του Michael Martens από τη Φλώρινα με τίτλο «Κάποιες φορές το παρατηρούν και οι ίδιοι» και υπότιτλο «Η μακεδονική μειονότητα της Βόρειας Ελλάδας θεωρεί ότι την κακομεταχειρίζονται – δεδομένου ότι η Αθήνα αρνείται την ύπαρξή της», η οποία αναφέρεται στην ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας».

Παραθέτει τις γνωστές απόψεις Π. Βοσκόπουλου, Τάκη Μίχα, Αλέξανδρου Ιωσηφίδη και Stefan Troebst, υποστηρίζει ότι πολλοί σλαβόφωνοι στην περιοχή της Φλώρινας εξακολουθούν να αποφεύγουν να μιλούν ανοικτά για τις σλαβόφωνες ρίζες τους και σημειώνει ότι η άρνηση της Ελλάδας να αποδεχθεί την ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας οφείλεται, κατά τη γνώμη πολλών, στο φόβο απαιτήσεων αποζημίωσης από τους εκδιωχθέντες μετά τον εμφύλιο και τους κληρονόμους τους.

Ο Martens, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα τη Φλώρινα, αναφέρει ότι παρόλο που όλοι οι Έλληνες πολιτικοί δηλώνουν ότι δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα στη Βόρεια Ελλάδα, ο Πρόεδρος του κόμματος «’Ουράνιο Τόξο’ (που αυτοαποκαλείται το κόμμα της (σλαβικής) μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα) Παύλος Βοσκόπουλος, δηλώνει μέλος αυτής της μειονότητας και «είναι περιέργως υπαρκτός, όπως και οι ομοϊδεάτες του».

Ο δημοσιογράφος παραθέτει δηλώσεις του Παύλου Βοσκόπουλου, τον οποίο συνάντησε στους χώρους του «Σπιτιού Μακεδονικού Πολιτισμού» στο κέντρο της Φλώρινας, στις οποίες υποστηρίζει ότι «οι Έλληνες διδάσκονται στα σχολεία ότι είναι απ’ ευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Πρέπει να το φανταστεί κανείς, δέκα εκατομμύρια Έλληνες και ο καθένας τους είναι δισέγγονος του Περικλή»,.

Ο Βοσκόπουλος ισχυρίζεται επίσης ότι επειδή το κόμμα του ζητά την αναγνώριση δικαιωμάτων στην μειονότητα «μας θεωρούν ύποπτους ως πράκτορες – ως πράκτορες των Σκοπίων, του ΝΑΤΟ ή της Ευρώπης. Μας ρωτούν συνέχεια πόσα χρήματα παίρνουμε για τη δουλειά μας. Ρωτώ λοιπόν εγώ, οι Έλληνες, που προασπίζονται τα συμφέροντα της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία ή στην Αλβανία, είναι πράκτορες πληρωμένοι από το εξωτερικό?».

Ο Βοσκόπουλος, ωστόσο, αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «πράκτορας της Ευρώπης» επισημαίνοντας ότι «ας μας λένε ευχαρίστως πράκτορες των ευρωπαϊκών αξιών και της ευρωπαϊκής συμπεριφοράς έναντι των μειονοτήτων».

Ο δημοσιογράφος σημειώνει ότι ο Βοσκόπουλος γεννήθηκε το 1964 στη Φλώρινα, η οποία μεταξύ των σλαβόφωνων Μακεδόνων ονομάζεται Lerin, ότι η γιαγιά του δε μιλούσε ελληνικά, όπως πολλοί από τους πιο ηλικιωμένους «Μακεδόνες» στην επαρχία της Μακεδονίας.

Επιστήμονες και στην Ελλάδα – γράφει ο Martens – τονίζουν ότι κάποια γεγονότα δεν μπορούν να διαψευσθούν και αναφέρει ότι «όταν η Ελλάδα κατέλαβε στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής περιοχής της Μακεδονίας, σε πολλά από τα νέα εδάφη δεν κατοικούσαν Έλληνες, ενώ σε άλλα οι Έλληνες ήταν μειοψηφία. Αυτό φαίνεται και από χάρτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου χωριά και πόλεις που έχουν σήμερα ελληνικά ονόματα, έφεραν τότε ονομασίες που ηχούν σλαβικές.

Η Αθήνα – γράφει ο Martens – , για να ‘εξελληνίσει’ το ευρύ εθνοτικό μείγμα στα βόρεια του ελληνικού κράτους (και για να αποκρούσει αντίστοιχες προσπάθειες της Βουλγαρίας και της Σερβίας), εφήρμοσε πολιτική αφομοίωσης, η οποία συνδέθηκε κατά καιρούς με μαζικά αντίποινα. Στους κατοίκους είπαν ότι ήταν άμεσοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες που απλά λησμόνησαν με την πάροδο των αιώνων τις ελληνικές ρίζες τους και απέκτησαν μια σλαβική διάλεκτο.

Ο Martens αναφέρεται επίσης στο βιβλίο του Αλέξανδρου Ιωσηφίδη «Οι σλαβόφωνοι Έλληνες της Μακεδονίας», στο οποίο καταγράφεται ότι πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους ζούσαν στην περιοχή που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα 250.000 «σλαβόφωνοι Μακεδόνες», αλλά ο αριθμός τους μειωνόταν συνεχώς.

Ο Ιωσηφίδης υποστηρίζει – κατά το δημοσίευμα – ότι «όλοι οι φορείς, όπως οι εκκλησίες και τα σχολεία, που θύμιζαν αυτόνομη σλαβική ή βουλγαρική ταυτότητα, έκλεισαν ή απέκτησαν άλλο ρόλο».

Η μετονομασία των τοπωνυμίων έλαβε χώρα παράλληλα με την υποχρεωτική αλλαγή των οικογενειακών ονομάτων και υποστηρίζει ότι με αυτή την πολιτική το ελληνικό κράτος πέτυχε το αντίθετο από αυτό που επιθυμούσε, καθώς τα μέτρα καταπίεσης «αποξένωσαν περισσότερο πολλούς σλαβόφωνους Μακεδόνες από το ελληνικό κράτος» γράφει ο Ιωσηφίδης.

Δεν είναι επομένως – γράφει ο Μαρτένς – αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ο σλαβικός πληθυσμός στη Β. Ελλάδα προσχώρησε στο κομμουνιστικό στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Μπορεί η ιδεολογία των κομμουνιστών να τους ήταν ξένη –γράφει- αλλά οι κομμουνιστές τους έδωσαν – ιδιαίτερα στην τελευταία φάση του εμφυλίου – διάφορες υποσχέσεις.

Ο ιστορικός Stefan Toebst σημειώνει ότι «τον Μάρτιο του 1949 οι Έλληνες κομμουνιστές δήλωναν ότι ήταν πρόθυμοι να παραχωρήσουν τμήματα της Ελλάδας που κατοικούνται από σλαβόφωνους στη γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας που συστήθηκε το 1945, σε περίπτωση που γινόταν αυτόνομο κράτος». Πολλοί από αυτούς πίστεψαν ότι άξιζε να αγωνιστούν γι’ αυτό, αλλά μετά την ήττα των κομμουνιστών το πλήρωσαν ακριβά και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.

Όπως αναφέρει ο Martens «οι νικητές τους στέρησαν την ελληνική υπηκοότητα και οι περιουσίες τους χάθηκαν. Από τους εναπομείναντες μόνο 41.000 ερωτηθέντες τόλμησαν να αυτοχαρακτηριστούν «σλαβόφωνοι» σε απογραφή του 1951. Ο πραγματικός αριθμός όμως ήταν, σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς ιστορικών, τουλάχιστον τρεις φορές μεγαλύτερος».

Μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 σε πολλούς εκτοπισμένους ξύπνησε ξανά η ελπίδα.

Πράγματι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου χορήγησε το Δεκέμβριο του 1982 αμνηστία, σύμφωνα με την οποία επιτρεπόταν στους πολιτικούς πρόσφυγες του εμφυλίου να επανακτήσουν την υπηκοότητά τους. Οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες αποκλείστηκαν ρητά από αυτή την πρόβλεψη και παραμένουν αποκλεισμένοι μέχρι σήμερα.

«Στο γεγονός αυτό μπορεί να αναζητηθεί για πολλούς ο πραγματικός λόγος για την πείσμωνα άρνηση της Αθήνας να αναγνωρίσει επίσημα την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας» επισημαίνει ο Martens, και παραθέτει την άποψη επιχειρηματία –«Μακεδόνα με σλαβική καταγωγή, ελληνικό όνομα και κάτοικο Γερμανίας»- ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, ότι «δεν έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα για αντικρουόμενες οπτικές της ιστορίας, αλλά για φόβο ότι θα υπάρξει κύμα προσφυγών από εκτοπισμένους έξι δεκαετιών και τους απογόνους τους».

Παρόμοια οπτική έχει – σύμφωνα με την FAZ -και ο Αθηναίος δημοσιολόγος Τάκης Μίχας, ο οποίος θεωρείται «περιθωριακός» λόγω των απόψεών του και που αντιτίθενται στην μεταπολεμική πολιτική της Ελλάδας. Ο Μίχας υποστηρίζει ότι «το σχετικό Διάταγμα ασκεί διακριτική μεταχείριση έναντι συγκεκριμένης ομάδας λόγω της εθνικής της καταγωγής. Οι Έλληνες με ελληνική καταγωγή μπορούν μέσω αυτής (της αμνηστίας) να διεκδικήσουν την περιουσία τους με την επαναπόκτηση της υπηκοότητά τους, οι Μακεδόνες όχι. Είναι ντροπή για ένα ευρωπαϊκό κράτος να διατηρεί τέτοιου είδους μέτρα».

Υποστηρίζει επίσης ότι η Αθήνα πρέπει να σταματήσει το «περίεργο κρυφτό», καθώς «η ύπαρξη ή μη ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας είναι κυρίως επιστημονικό θέμα και όχι πολιτικό. Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να συστήσει επιτροπή ανεξάρτητων σοφών για να ερευνήσουν αυτό το πολύ περίπλοκο θέμα».

Η διένεξη, συνεχίζει ο Martens, φτάνει και στο ερώτημα «τι είναι μειονότητα», «πως διαμορφώνεται η συνείδηση της μειονότητας, πως μεταβάλλεται και πως μπορεί να γίνει κατάχρησή της έννοιάς της». Ο Βοσκόπουλος και τα μέλη του κόμματός του αντιτάσσονται σθεναρά στις προσπάθειες προσέγγισης από τους εθνικιστές των Σκοπίων, της γειτονικής «Μακεδονίας», καθώς σκοπός του «Ουράνιου Τόξου» είναι –και θα παραμείνει- μόνο η αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.

Επίσης δεν έχει διευκρινιστεί ποια ακριβώς γλώσσα μιλούν «οι σλάβοι πολίτες της Ελλάδας». Πολλοί από τους σλαβόφωνους Έλληνες πολίτες δηλώνουν σήμερα ότι μιλούν την τοπική τους διάλεκτο, ωστόσο, παραμένει αμφιλεγόμενο το κατά πόσο πρόκειται για τη «μακεδονική» – δεδομένου ότι υπάρχουν διαφορές στη γλώσσα από το ένα χωριό στο άλλο.

Εκτός αυτού πολλοί δηλώνουν, τουλάχιστον δημόσια, ότι είναι Έλληνες και τηρούν αποστάσεις από τον Παύλο Βοσκόπουλο και το κόμμα του, το οποίο στις εκλογές κερδίζει κάποιες χιλιάδες ψήφους στα χωριά της Φλώρινας αλλά δεν αποτελεί σημαίνουσα πολιτική δύναμη στην περιοχή. Όπως λέει ο ίδιος «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μιλούν μακεδονικά αλλά ισχυρίζονται ότι είναι Έλληνες, γιατί τους έχουν τρομοκρατήσει και φοβούνται για τις συνέπειες σ’ αυτούς ή στα παιδιά τους».

«Στο ερώτημα ότι σήμερα στα χωριά οι άνθρωποι μιλούν της γλώσσα τους χωρίς φόβο ακόμη και δημόσια, σε στάσεις λεωφορείων ή στα καφενεία; ο Βοσκόπουλος –ο οποίος εργάζεται ως αρχιτέκτονας στη Νομαρχία Φλώρινας και επομένως δεν αντιμετωπίζει, επίσημα τουλάχιστον τον αποκλεισμό-, αναγνωρίζει ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά και ότι «οι εποχές που η αστυνομία εφορμούσε στα μακεδονικά χωριά έχουν περάσει». «Ωστόσο πολλοί άνθρωποι είναι προσεκτικοί καθώς πάντοτε υπάρχουν λεπτές μέθοδοι για να ασκεί κανείς πίεση». Ισχυρίζεται δε ότι «πολλά χωριά, που ψήφισαν υπέρ του ‘Ουράνιου Τόξου’ στις εκλογές, απειλήθηκαν με στέρηση κρατικών επενδύσεων. Αυτό εκφόβισε τους ανθρώπους.»

Ο Μartens σημειώνει ότι ο επισκέπτης της Φλώρινας μπορεί να ξεκινήσει μια συνομιλία με έναν «βέρο Έλληνα», μετά όμως από μερικά ποτήρια ρετσίνα, να καταλήξει να συζητά με κάποιον που η μητρική του γλώσσα είναι η «μακεδονική» και που ο ίδιος δεν είναι βέβαιος για την ταυτότητά του, υπογραμμίζοντας ότι κυρίως επιχειρηματίες δεν τολμούν συχνά να αυτοχαρακτηριστούν ως «Μακεδόνες».

Αναφερόμενος τέλος στην απόρριψη της αίτησης που έχει υποβάλει ο Βοσκόπουλος για να επανακτήσει το σλαβικό όνομα των γονέων του, σημειώνει ότι προτίθεται να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προκειμένου – όπως γράφει ο Martens – να μάθει αν τελικά υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Αναδημοσίευση από: http://ne.pasok.gr/serres/?page_id=446