Sestevo-Σιδηροχωρι-Шештево-Костур-Καστορια 19/07/09

Πανηγυρι την παραμονη του Ιλιντεν (Προφητη Ηλια) στο χωριο Σιδηροχωρι Καστοριας.
Дочек на Илинден (20 Јули по новиот календар) во костурското село Шештеово.

SPOT ΕΤΗΣΙΟΥ ΧΟΡΟΥ 27/12/2009 - SPOT ANNUAL DANCE EVENT 27/12/2009

Ο Πολιτιστικός σύλλογος Μαρίνας Ανθεμίων , σας προσκαλεί στον ετήσιο χορό που διοργανώσει στο οικογενειακό κέντρο Παρθενώνας , στο Αγγελοχώρι Ειρηνούπολης . Μετά τα χορευτικά τμήματα του συλλόγου θα ακολουθήσει παραδοσιακό γλέντι με την ορχήστρα του Τσιπάρι . (τραγούδι , Τσιπάρης Χρήστος , Χριστίνα )
The Marina Anthemion Cultural Association invites you to its annual dance event in the family center Parthenon in Aggelohori Eirinoupolis. After the dancing the club will follow a traditional feast with his orchestra Tsipari. (song Tsiparis Christos, Christina)

Lerin 22-08-09 Tribina , Φλώρινα 22-8-09 , Лерин 22-8-09

Obrakjanje na novinarot na Elefterotipija, pisatel i istrazuvac Tasos Kostopulos vo Lerin na 22-08-09 vo tribina na tema retrospektiva na '40-tite godini vo lerinsko.
Εισηγηση του δημοσιογραφου της Ελευθεροτυπιας, συγγραφεα και ερευνητη Τασου Κωστοπουλου στην Φλωρινα σε ημεριδα με θεμα "Αναδρομικη επικαιροτητα της δεκαετιας του '40 ".


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_a...
Pavlos Voskopulos od Vinozito (partijata na Makedoncite vo Grcija) na tribina vo Lerin na 22-08-09 na tema retrospektiva na '40-te god.
Παυλος Βοσκοπουλος απο το Ουρανιο Τοξο (κομμα των εθνικα Μακεδονων στην Ελλαδα) σε ημεριδα στην Φλωρινα στις 22-08-09 με θεμα την επικαιροτητα της δεκαετιας του '40.


Nace Parisis od partijata na MAkedoncite vo Grcija Vinozito na tribina vo Lerin i odgovorot na pratenikot i odgovorniot za nadvoresnata politika na PASOK Andreas loverdos.
Θανάσης Παρίσης απο το κομμα των εθνικα Μακεδονων στην Ελλαδα Ουρανιο Τοξο σε ημεριδα στην Φλωρινα και ο βουλευτης και υπευθυνος εξωτερικης πολιτικης του ΠΑΣΟΚ Ανδρεας Λοβερδος

Τι ζητούν οι Βούλγαροι;

ΑΠΟ ΤΟ «ΣΚΟΠΙΑΝΟ» ΣΤΟ «ΣΟΦΙΑΝΟ»

Τι ζητούν οι Βούλγαροι;

Δεν είναι μόνο η «εποχή Σαμαρά» που παγίδευσε την Ελλάδα στο τέλμα του «Σκοπιανού». Η «εποχή Ντόρας» αφήνει επίσης μια ανάλογη κληρονομιά, με το χάιδεμα των αφτιών του βουλγαρικού εθνικισμού...

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr Ο «ΙΟΣ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: http://www.iospress.gr.

«Τα 10 ψέματα του μακεδονισμού» προκάλεσαν τον ενθουσιασμό των ελληνικών ΜΜΕ. Κάποια άλλα βιβλία του Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ θεωρήθηκε καλύτερο να αγνοηθούν: «Μακεδονία, ιερή βουλγαρική γη» και «Οι Βούλγαροι και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών»

Παρακολουθώντας την εξέλιξη της ελληνικής πολιτικής στο Μακεδονικό, διαπιστώνουμε ότι τον τελευταίο καιρό διαμορφώνεται μια περίεργη τάση στους κόλπους των υποστηρικτών της «σκληρής» γραμμής - σε πολιτικούς και, κυρίως, εθνικόφρονες διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα.
Ο λόγος για την (άτυπη προς το παρόν) ελληνοβουλγαρική σύμπραξη ενάντια στον «κοινό εχθρό» -την ΠΓΔΜ- που «επιβουλεύεται» την ιστορική κληρονομιά Ελλήνων και Βουλγάρων στον μακεδονικό χώρο.

Σύμπραξη που, από ελληνικής πλευράς, ισοδυναμεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό με την υιοθέτηση και προβολή των πάγιων επιχειρημάτων του βουλγαρικού εθνικισμού σχετικά με τον «εθνικό χαρακτήρα» και τη νεότερη ιστορία των Σλαβομακεδόνων.

*Ενα πρώτο δείγμα αυτής της προσέγγισης μας ήρθε τον περασμένο Απρίλιο μέσω e-mail: ο ανώνυμος εθνικιστής astron@astron.gr, που πλημμυρίζει τακτικά το ηλεκτρονικό μας γραμματοκιβώτιο με ποικίλα «πατριωτικά» spam, μας γνωστοποίησε με ενθουσιασμό τη «Μεγαλύτερη Συλλογή Πηγών Παγκοσμίως, για την Βουλγαρική καταγωγή των Σκοπιανών!!!».

Η τελευταία αποτελείται από 98 λινκ και διακινείται από κάποιο «History of Macedonia Newsletter», υπερατλαντικής προφανώς προέλευσης. Μεγάλο μέρος των «λημμάτων» έχει οφθαλμοφανώς αντληθεί από εθνικιστικά βουλγαρικά σάιτ κι ο προσεκτικός αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι «τεκμηριώνουν» τη βουλγαροσύνη όχι μόνο των «Σκοπιανών», αλλά και όλου συλλήβδην του σλαβόφωνου μακεδονικού πληθυσμού - με πρώτους και καλύτερους, φυσικά, τους γηγενείς Φλωρινιώτες κι Εδεσσαίους.

«Αυθεντικοί» και «τρίτοι»

Η «λεπτομέρεια» αυτή δεν φαίνεται, ωστόσο, να ενοχλεί καθόλου τον αποστολέα του e-mail, ο οποίος ξεσπαθώνει: «Εξαίρετος προσπάθεια! Ενημερωθείτε και αποστομώστε τους επιβουλείς και τους εθνοαποδομητές!»

Οι αυτόκλητοι μακεδονομάχοι του κυβερνοχώρου δεν φημίζονται, βέβαια, συνήθως ούτε για το βάθος της σκέψης τους ούτε για την ευρύτητα της ιστορικής τους παιδείας. Θεωρήσαμε, ως εκ τούτου, τη διακίνηση της επίμαχης «λίστας» ως άνευ νοήματος. Ωσπου αρχίσαμε να πέφτουμε και πάνω σε άλλα, σοβαρότερα δείγματα αυτής της ελληνοβουλγαρικής συμπόρευσης.

*Το πιο εντυπωσιακό ήταν η δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου, πολιτικού εκπροσώπου τότε του ΠΑΣΟΚ για θέματα εξωτερικής πολιτικής, κατά την παρέμβασή του στην ημερίδα των φετινών «Πρεσπείων» για τη δεκαετία του '40 (22.8.09), αμέσως μετά την ενημέρωση που είχε για την πορεία του «Σκοπιανού» από την Ντόρα Μπακογιάννη: «Εχω την αίσθηση», δήλωσε με νόημα, «ότι και η Βουλγαρία δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη».

Κάπως διπλωματικότερα έθεσε ο ίδιος το θέμα στην προεκλογική του συνέντευξη προς την ηλεκτρονική εφημερίδα «Newstime» (1.9.09): «Δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα που ενοχλείται από τον εθνικισμό των Σκοπίων. Ο εκφερόμενος από τη FYROM πολιτικός λόγος συναντά αντιρρήσεις και αλλού και ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, που έχει ενοχληθεί από την έξαρση του εθνικισμού».

*Σε θεσμικό επίπεδο, δείγμα αυτής της σύγκλισης ήταν η κοινή έκδοση, τον Μάρτιο του 2009, του βιβλίου Το Μακεδονικό και η Βουλγαρία από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και τα Βουλγαρικά Κρατικά Αρχεία.

Συλλογή 21 βουλγαρικών κομματικών ντοκουμέντων του 1950-1967 για το ζήτημα, το βιβλίο παρουσιάστηκε επίσημα στις 29 Απριλίου στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας από την ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη και τον πρόεδρο της Εταιρείας, Νικόλαο Μέρτζο.

Προλογίζοντας το βιβλίο, ο Μέρτζος κάνει σαφώς λόγο για ελληνοβουλγαρική συνδιαχείριση του ιστορικού παρελθόντος της Μακεδονίας, απέναντι σε «τρίτους» και «σφετεριστές»: «Οι δύο χώρες και οι δύο Λαοί», διαβάζουμε, «ανταγωνίσθηκαν μεταξύ τους επί ένα τουλάχιστον αιώνα ως αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές, η ιστορία του ενός Λαού στάζει το αίμα του άλλου Λαού, διασταυρούμενος ο λόγος τους συνθέτει αυθεντία έναντι κάθε τρίτου». Συνεπώς, «όταν οι αυθεντικοί πρωταγωνιστές ομιλούν, οι τρίτοι οφείλουν τουλάχιστον να ακούν - αν όχι και να σιωπούν» (σελ. 11).

*Ακόμη σαφέστερος, όσον αφορά τους όρους αυτής της «συνιδιοκτησίας» του παρελθόντος, ήταν ο ίδιος στην παρουσίαση του βιβλίου:

«Ελλείψει "μακεδονικού έθνους", είχε αρχίσει τότε ακριβώς η κατασκευή του. Και, για να κατασκευασθεί, οι καταναγκαστικά υποψήφιοι Μακεδόνες υπήκοοι της Γιουγκοσλαβίας ήταν ανάγκη να αποκοπούν από τις ιστορικές ρίζες τους, προ πάντων να απογαλακτισθούν από την μητέρα τους Βουλγαρία ή αντίστοιχα από την μητέρα τους Ελλάδα».

«Η κοινή μας ελληνο-βουλγαρική έκδοση [...] φανερώνει ότι όσοι Βούλγαροι και Ελληνες ειδικοί επιστήμονες κατέχουμε πράγματι την Ιστορία για την Μακεδονία, επειδή είμαστε οι πρωταγωνιστές της, μπορεί να μη συμφωνούμε πάντοτε και παντού, αλλά οπωσδήποτε δεν έχουμε να κρύψουμε ούτε να φοβηθούμε τίποτε».

Ο άνθρωπός μας στη Σόφια;

Η υποδοχή της έκδοσης από τα βουλγαρικά ΜΜΕ υπήρξε ως επί το πλείστον θετική, με τονισμό των θετικών εντυπώσεων «ελλήνων πανεπιστημιακών» από την πολιτική του Τοντόρ Ζίβκοφ στο Μακεδονικό.

*Δεν έλλειψαν κι εκείνοι που τη θεώρησαν ένα ακόμη τέχνασμα «των Δαναών» σε βάρος των βουλγαρικών εθνικών συμφερόντων: «Η Ελλάδα χτυπά ελαφρά στην πλάτη τους βούλγαρους πολιτικούς και ιστορικούς και με ύπουλο χαμόγελο τους λέει: "Ο πληθυσμός στα Σκόπια είναι βουλγαρικός"», αποφάνθηκε π.χ. η επιθεώρηση «Balgarija - Makedonija» (3.2009).

«Η Ελλάδα θα εκδώσει άραγε συλλογή με ντοκουμέντα που περιγράφουν τη μακρά και τραγική διαδικασία αφεθνισμού του βουλγαρικού πληθυσμού από ελληνικής πλευράς; Γιατί δεν είναι λογικό ο πληθυσμός στη Μακεδονία του Βαρδάρη να είναι βουλγαρικός και στη Μακεδονία του Αιγαίου να μην είναι».

*Το καθοριστικό βήμα για τη φαντασιακή διαμόρφωση του «ελληνοβουλγαρικού άξονα» αποτέλεσαν, ωστόσο, η εκλογική νίκη της βουλγαρικής ακροδεξιάς τον περασμένο Ιούλιο και ο σχηματισμός της κυβέρνησης του Μπόικο Μπορίσοφ στη Σόφια.

Ο διορισμός ιδίως του ιστορικού Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ ως υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου, υπεύθυνου για «τους Βουλγάρους του εξωτερικού», προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στους ημέτερους «μακεδονομάχους».

*Συγγραφέας του βιβλίου «Τα 10 ψέματα του μακεδονισμού» (2006), ο Ντιμιτρόφ θεωρήθηκε από εθνικά ευαίσθητους αρθρογράφους κι εφημερίδες τού καθ' ημάς «πατριωτικού χώρου» ένας ανεπάντεχος σύμμαχος.

*«Κόκκινο πανί έγινε για τα Σκόπια ο νέος υπουργός», μας πληροφορούσε π.χ. στις 9.8.09 το «Εθνος» διά χειρός Χρήστου Τελλίδη. «Συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο φιλοξενούνται άρθρα Βουλγάρων, Σέρβων και άλλων επιστημόνων καθώς και ντοκουμέντα από διάφορες βαλκανικές χώρες, που αμφισβητούν τη λεγόμενη "μακεδονική" ταυτότητα και αρνούνται την ύπαρξη "μακεδονικού έθνους" ως διαφορετικού από το βουλγαρικό, είναι ο σημερινός υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου», που «χαρακτηρίζεται από τους Σκοπιανούς ως ο μέγας πολέμιος του "μακεδονισμού" της χώρας τους».

*Ακολούθησε ολοσέλιδη συνέντευξη του Ντιμιτρόφ στο «Πρώτο Θέμα» (23.8), με την οποία ο βούλγαρος υπουργός «στέλνει αυστηρό μήνυμα στα Σκόπια: Προκειμένου να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της χώρας του για την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, πρέπει να πάψουν να σφετερίζονται και να πλαστογραφούν την Ιστορία». Οπως μας πληροφορεί, άλλωστε, ο τίτλος του δημοσιεύματος, «ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Ελληνας και οι Σκοπιανοί Βούλγαροι!».

*«Η νέα βουλγαρική κυβέρνηση», συνοψίζει στο «Παρόν» (13.9) ο απόστρατος στρατηγός Δημήτριος Δήμου, «αποφάσισε να μη μιμηθεί την Ελλάδα στην πολιτική των σαλιαρισμάτων με τους Σκοπιανούς και έβαλε μαχαίρι άμα τη εκλογή της στο μακεδονικό παραμύθι των Σκοπιανών. Ο Μπορίσοφ έβαλε υπουργό της βουλγαρικής διασποράς τον Μπόζινταρ Δημητρόφ [και] ξεκαθάρισε ότι τα Σκόπια στην πορεία τους για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση θα βρουν μπροστά τους τη Βουλγαρία. Ο,τι δεν έκανε η Ελλάδα είκοσι χρόνια το έκανε η Βουλγαρία στο άψε σβήσε. Στην Αθήνα ακόμα χασμουριούνται».

Το διά ταύτα: «Να συντονίσουμε τις ενέργειές μας για τα "μακεδονικά ψέματα" των Σκοπιανών με τους Βουλγάρους. Πρέπει Ελλάδα, Βουλγαρία και Αλβανία να κλείσουν την πόρτα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στους Σκοπιανούς. Είναι απαραίτητο να αντιληφθούν οι Αμερικανοί ότι έχουν να κάνουν με ένα ευρύ βαλκανικό μέτωπο και όχι με την Ελλάδα μόνη της. Οφείλουμε να μιμηθούμε τον κ. Δημητρόφ».

Μεγαλέξανδρος αλά βουλγαρικά

*Ποιος είναι όμως και τι λέει ακριβώς αυτός ο τελευταίος; Η περίπτωσή του μας ήταν γνωστή εδώ και χρόνια, κυρίως από τα ειρωνικά σχόλια των επιστημόνων συντοπιτών του, που περιέγραφαν την καριέρα του σαν το χαρακτηριστικότερο σύμπτωμα της επιστημονικής και ιδεολογικής κρίσης της «μετασοσιαλιστικής» περιόδου. Στις παραμονές των τελευταίων εκλογών, η επίσημη αποκάλυψη της έμμισθης συνεργασίας του με τις υπηρεσίες ασφαλείας της «σοσιαλιστικής» περιόδου ήρθε απλώς να συμπληρώσει το προφίλ.

*Εν έτει 1973, ο 28χρονος Μπόζινταρ στρατολογήθηκε από τη βουλγαρική ΕΥΠ ως επένδυση της υπηρεσίας στο χώρο των ιστορικών: «Με τη βοήθειά μας θα μπορέσει ν' αναδειχθεί σ' έναν από τους πιο ελπιδοφόρους επιστημονικούς μας συνεργάτες», σημειώνει χαρακτηριστικά στο φάκελό του ο αξιωματικός που τον «χειριζόταν».

*Η υπηρεσία πλήρωσε για τις μεταπτυχιακές σπουδές του (γαλλικά, λατινικά, αρχαία ελληνικά) και, στη συνέχεια, τον έστειλε για αρχειακή έρευνα στο εξωτερικό. Δεν φαίνεται ωστόσο να διακρίθηκε σαν καταδότης: οι μόνες εκθέσεις του που βρέθηκαν αφορούσαν ξένους επιστήμονες και ήταν «αποκλειστικά και μόνο θετικές» (εφ. «Kapital», 7.8.09).

*Στο «επιστημονικό» επίπεδο, αντίθετα, η επένδυση έπιασε τόπο. Την τελευταία ιδίως δεκαετία, ο Ντιμιτρόφ διέπρεψε σ' ένα γνώριμο και στα καθ' ημάς τομέα: ως πρωταγωνιστής της εκλαϊκευτικής τηλεοπτικής εκπομπής «Βουλγαρική μνήμη», που συνδυάζει τη διασπορά μιας άκρως εθνικιστικής (και κατά κανόνα ατεκμηρίωτης) εκδοχής του παρελθόντος, με την καταγγελία της απόκρυψής του από «εθνικά ύποπτους» επιστήμονες και «μειοδότες» πολιτικούς. Δείγματα αυτών των εκπομπών, αναρτημένα από ακροδεξιούς φαν, μπορεί κανείς ν' απολαύσει στο διαδικτυακό You Tube.

*Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινήθηκε και η παράλληλη εκδοτική δραστηριότητα του δημοφιλούς ιστορικού: μικρά βιβλιαράκια (συνήθως 1-2 το χρόνο) των 80-100 σελίδων, με πλούσια ιλουστρασιόν εικονογράφηση κι ανύπαρκτη βιβλιογραφία, χωρίς παραπομπές σε πηγές αλλά με μπόλικες ασαφείς επικλήσεις κάθε είδους «αυθεντιών». Μπεστ σέλερ στους δημοφιλείς πάγκους της πλατείας Ρακόφσκι και στα συνοικιακά χαρτοβιβλιοπωλεία. Κι όχι βέβαια συλλογές «ντοκουμέντων» ή επιστημονικών άρθρων, όπως κάποιοι παραπληροφόρησαν τον καλό συνάδελφο του «Εθνους»...

*Αυτά όσον αφορά τη μεθοδολογία. Γιατί επί της ουσίας, που μας αφορά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο χοντρά: αυτό που ο Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ υποστηρίζει, πέρα από τη (δεδομένη για την επίσημη ιστοριογραφία της χώρας του) βουλγαρική καταγωγή των Σλαβομακεδόνων, είναι η στενή συγγένεια των (αρχαίων) Μακεδόνων με τους (σημερινούς) Βούλγαρους!

*Το βιβλίο του Οι Βούλγαροι και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών κυκλοφόρησε το 2001 από τις εκδόσεις Τάνγκρα - εκδοτικό οίκο με διακηρυγμένο σκοπό «τη διάδοση επιστημονικών γνώσεων, μύθων, θρύλων και υποθέσεων που συνδέονται με την ιστορία της βουλγαρικής εθνότητας».

Με μικροαλλαγές, ξανακυκλοφόρησε το 2007 από άλλο οίκο, με τον τίτλο Μακεδονία, ιερή βουλγαρική γη. Ποιοι είναι οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης;

*Κεντρική ιδέα του: Ο πρώτος βουλγαρικός πολιτισμός εμφανίζεται τον 4ο αι. π.Χ. στη Βακτριανή, με την επιγαμία Βουλγάρων και Μακεδόνων, οι απόγονοι των οποίων «επαναπατρίζονται» (ως Βούλγαροι) στα Βαλκάνια τον 6ο μ.Χ. Δεν λείπουν και στερεοτυπικές συγκρίσεις των «κοινών ιδιοτήτων» των δυο λαών: «πολεμική μαστοριά», «ιδιάζουσα γενναιότητα», «αυστηρή τήρηση των νόμων», προπαντός όμως «σεβασμός στο βασιλικό θεσμό και το βασιλικό γένος» (σ.σ. 56-7). Το βιβλίο, βλέπετε, πρωτοκυκλοφόρησε όταν πρωθυπουργός ήταν ο πρώην τσάρος, που διόρισε τον Μπόζινταρ ως διευθυντή του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου της χώρας. Οσο για σοβαρότητα, αποκαλυπτικό είναι το μπέρδεμα από το συγγραφέα των Μακεδόνων με τους ομηρικούς... Μυρμιδόνες (σ. 62)!

*Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα υπόλοιπα έργα του ινδάλματος των ελληνικών ΜΜΕ: Βούλγαροι: οι πρώτοι Ευρωπαίοι (2002), Οι 7 αρχαίοι πολιτισμοί της Βουλγαρίας (2005). Για πιο σύγχρονα γούστα υπάρχουν και Οι πόλεμοι της Βουλγαρίας για την εθνική ενοποίηση (2006).

Μεγάλες Μακεδονίες

Ο εκβουλγαρισμός του Βουκεφάλα δεν είναι όμως το μόνο σημείο όπου ο υπουργός «παγκόσμιου Βουλγαρισμού» έρχεται σε κόντρα με τις δικές μας εθνικές «κόκκινες γραμμές».

Το διαπιστώνουμε από μια αποστροφή της συνέντευξής του προς το «Πρώτο Θέμα» που (όλως παραδόξως;) πέρασε εντελώς ασχολίαστη.

«Τελευταία υπάρχουν αναφορές για μετακίνηση βουλγαρικών στρατευμάτων στα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της εξωτερικής πολιτικής της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας σε απάντηση των σκοπιανών προκλήσεων;» ρωτάει ο δημοσιογράφος (Μανόλης Γαλάνης), για να εισπράξει κάτι παραπάνω από απλή διάψευση: «Δεν αναπτύξαμε στρατεύματα στα σύνορά μας με τη γειτονική χώρα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε. Ωστόσο, θα υπερασπιστούμε, όπως μέχρι σήμερα, τα δικαιώματα κάθε Βούλγαρου, όχι μόνο στην ΠΓΔΜ, όπως αυτά καθορίζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση».

*Περνάμε, έτσι, από τις ψευδοεπιστημονικές ρητορείες για το απώτατο παρελθόν στο καθαρά πολιτικό ζήτημα των σλαβόφωνων Μακεδόνων της Ελλάδας, της ταυτότητας και των δικαιωμάτων τους. Για τη βουλγαρική ιστοριογραφία πρόκειται φυσικά για «Βουλγάρους» ή έστω «Βουλγαρομακεδόνες».

Μετά την αποκατάσταση της ελευθερίας του λόγου (1990), μια ογκώδης βιβλιοπαραγωγή περί Μακεδονικού αναπαράγει απλώς (διά των ανατυπώσεων ή του copy paste) την αντίστοιχη μεσοπολεμική εθνικιστική φιλολογία.

Μόνη ενδιαφέρουσα καινοτομία συνιστά η αθρόα επιλεκτική δημοσίευση αρχειακού υλικού, ενώ οι αποστασιοποιημένες επιστημονικές προσεγγίσεις σπανίζουν. Οπως και στα καθ' ημάς με το «Ποντιακό», οι σοβαροί βούλγαροι ιστορικοί αποφεύγουν συνήθως να θίξουν ένα θέμα που στη συλλογική συνείδηση ταυτίζεται με «χαμένες πατρίδες» και «διωγμούς» (αν όχι «γενοκτονίες») ομοεθνών από «αιμοσταγείς» γείτονες.

*Κορυφαία στιγμή σ' αυτό τον εκδοτικό οργασμό, και ταυτόχρονα μείζον πολιτικό διάβημα, αποτελεί η πρόσφατη επανέκδοση του Αλμπουμ - Αλμανάκ Μακεδονία, με πρωτοβουλία του εθνικιστικού ΒΜΡΟ. Πρόκειται για μια ογκώδη καταγραφή της ιστορικής βουλγαρικής παρουσίας στη μείζονα Μακεδονία (κοινότητες, ήρωες κ.λπ.), προϊόν της συλλογικής δουλειάς τής (ξεριζωμένης απ' τον τόπο της) βουλγαρομακεδονικής διανόησης του Μεσοπολέμου, που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1931 ως επιστημονική συμπύκνωση του τότε βουλγαρικού αλυτρωτισμού.

Από μόνη της, η απλή επανέκδοση ενός ιστορικού ντοκουμέντου είναι φυσικά καλοδεχούμενη. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση, το Αλμανάκ συνοδεύεται από δυο προσθήκες:

*Ενα φωτογραφικό «συμπλήρωμα» για την «πανηγυρική υποδοχή» των βουλγαρικών στρατευμάτων στη γιουγκοσλαβική κι ελληνική Μακεδονία το 1941. Κατά κύριο λόγο αφορά τη νυν ΠΓΔΜ, υπάρχουν όμως και φωτογραφίες από την Ελλάδα - όπως αυτή με τους μαθητές του βουλγαρικού σχολείου της Θεσσαλονίκης, που πανηγυρίζουν για τα δώρα από τη μητέρα πατρίδα (σ. 935).

*Εναν πρόλογο του προέδρου του ΒΜΡΟ, Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ, όπου διευκρινίζεται το πολιτικό διακύβευμα του διαβήματος: «Το Αλμανάκ», διαβάζουμε, δεν είναι μόνο μια «αδιάψευστη μαρτυρία για τη βουλγαρική κουλτούρα, ιστορία και οντότητα της Μακεδονίας» αλλά «και μια παρακαταθήκη προς τις μελλοντικές βουλγαρικές γενιές που έχουν πάρει τον στρωμένο με αγκάθια δρόμο του μακεδονικού γολγοθά». Μπορεί να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όπου «τα έθνη έχουν πια καινούριες ιδέες και οράματα για το μέλλον, όμως για τη Βουλγαρία η Μακεδονία κι ο βουλγαρισμός σε αυτήν θα συνεχίσουν να είναι τμήμα του μεγάλου παμβουλγαρικού ιδεώδους».

*Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Ντίμιταρ Γκότσεφ, πρόεδρος του Μακεδονικού Επιστημονικού Ινστιτούτου, κατά την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στο κτίριο του βουλγαρικού Κοινοβουλίου (14.5.08): «Το Αλμανάκ απευθύνεται στον υπόλοιπο κόσμο, για να δει τι είναι η Μακεδονία και ότι τα πάντα είναι βουλγαρικά. Η πολιτιστική-ιστορική κληρονομιά είναι βουλγαρική, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είναι βουλγαρικό, τα σχολεία είναι βουλγαρικά, οι εκκλησίες είναι βουλγαρικές, η ίδια η φύση, η ορολογία, τα τοπωνύμια είναι βουλγαρικά».

*Στις 15.7.2008 ήρθε η σειρά της Ευρώπης να ενημερωθεί, με «την πρώτη πολιτιστική - ιστορική συζήτηση που οργανώθηκε από τη βουλγαρική αντιπροσωπεία στα πλαίσια του Ευρωκοινοβουλίου». Η πανηγυρική παρουσίαση του Αλμανάκ στο ευρωπαϊκό κοινό οργανώθηκε από την ευρωβουλευτή Μπιλιάνα Ράεβα, με συμμετοχή του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σόφιας Ιβάν Ιλτσεφ.

Η εκδήλωση δεν αποτέλεσε, πάντως, είδηση για τα ελληνικά ΜΜΕ, που τις ίδιες ακριβώς μέρες είχαν ξεσαλώσει για την «πρόκληση» της παγκόσμιας συνάντησης των σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου στα Σκόπια και για το «ύποπτο» πανηγύρι της Μελίτης.

Οι 500.000 «αλύτρωτοι»

Πρωτεργάτης της επανέκδοσης του Αλμανάκ ήταν ο συντονιστής του ΒΜΡΟ στην περιοχή της Βάρνας, Κονσταντίν Κονσταντίνοφ. Απόφοιτος Βαλκανολογίας του Πανεπιστημίου του Βέλικο Τίρνοβο (το κατεξοχήν «εθνικιστικό φυτώριο» της χώρας), εκτός από βιβλία παράγει και ντοκιμαντέρ με θέμα -τι άλλο;- τους «αλύτρωτους Βουλγάρους» των γύρω χωρών.

Το κυριότερο δημιούργημά του αφορά φυσικά την ελληνική Μακεδονία, γυρίστηκε το 2005 και τιτλοφορείται Ενα έθνος είμαστε. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του της νεολαίας του κόμματος, «η ταινία αποκαλύπτει την ξεχασμένη μειονότητα των 500.000 Βουλγάρων που ζουν στη σημερινή Βόρεια Ελλάδα».

Μικρή αλλά εύγλωττη λεπτομέρεια: το φιλμ είναι αφιερωμένο στο γλωσσολόγο Μπλαγκόι Σκλίφοφ, πολιτικό πρόσφυγα στη Βουλγαρία από τον Πολυκέρασο Καστοριάς, που στις 24.9.2003 σκοτώθηκε σε τροχαίο έξω από τις Σέρρες. Βουλγαρικές εφημερίδες της εποχής έκαναν λόγο για «πολιτική δολοφονία».

Οταν προ τετραετίας ακούσαμε πρώτη φορά γι' αυτό το συμβάν από κάποιον βούλγαρο ιστορικό, στάθηκε αδύνατον να τον πείσουμε ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν σκοτώνεται κανείς επειδή μελετά τις τοπικές σλαβομακεδονικές διαλέκτους. Ο συνομιλητής μας είχε κι αυτός τα δικά του στερεότυπα, επικυρωμένα από -τι άλλο;- την Ιστορία: «Κάπως έτσι δεν γίνονται σ' εσάς οι πολιτικές δολοφονίες; Αν θυμηθούμε τον Σαράφη ή τον Λαμπράκη».

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=104353

ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ ΛΟΦΩΝ-ΒΕΥΗΣ

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Ιός Σαββάτου

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ

Ανάστατοι είναι για μια ακόμα φορά οι κάτοικοι τεσσάρων κοινοτήτων του νομού Φλώρινας μετά από έγγραφο του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας (ΓΕΣ, Ταμείο Εθνικής Αμυνας, Φ.913.3/50/1/3416, 1.9.2009), το οποίο ανακοινώνει αιφνιδιαστικά "την αναγκαστική απαλλοτρίωση κτημάτων διαφόρων ιδιοκτησιών στις κοινότητες Μελίτη, Κέλλη, Λόφοι, Βεύη νομού Φλώρινας για κάλυψη στρατιωτικών αναγκών". Το έγγραφο, το οποίο υπογράφει ο απελθών υφυπουργός Εθνικής Αμυνας Ιωάννης Πλακιωτάκης, εξαιρεί από την απαλλοτρίωση όσα ακίνητα "φέρονται" ότι ανήκουν στο Δημόσιο ή είναι "σε διάθεση εποικισμού".

Η αναγκαστική αυτή απαλλοτρίωση αφορά το περιβόητο "Πεδίο Βολής" που ταλαιπωρεί τους κατοίκους της περιοχής από το 1961 και ιδίως τα τελευταία χρόνια, από το 1997, που άρχισαν να γίνονται βολές με άρματα και μεγάλα πυροβόλα ("Ενα πεδίο βολής φτηνό", Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 7.11.04). Το σύνολο των κατοίκων, οι εκπρόσωποί τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και οι τοπικοί βουλευτές που επανεκλέχτηκαν (Λιάνης και Κωνσταντινίδης) έχουν ταχθεί υπέρ της κατάργησης του Πεδίου, το οποίο λειτουργεί δίπλα στα χωριά, μέσα σε καλλιεργούμενες εκτάσεις.

Πριν από ένα χρόνο είχε συκοφαντηθεί ολόκληρη η περιοχή από μερίδα του Τύπου και των καναλιών, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των κατοίκων που ζητούσαν να παύσουν οι ίδιοι και τα χωράφια τους να αποτελούν "στόχο" σε στρατιωτικές ασκήσεις. Είχαν τότε λάβει τη διαβεβαίωση ότι το Πεδίο θα μεταφερθεί σε άλλο καταλληλότερο χώρο. Και τώρα μαθαίνουν ότι όχι μόνο δεν προτίθεται το υπουργείο Αμυνας να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά τους παίρνουν και τα χωράφια τους. Το ερώτημα των κατοίκων είναι αν ο νέος υπουργός Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ενήμερος για την απόφαση του προκατόχου του ή οι υπηρεσίες λειτούργησαν με τη φόρα της περασμένης "διακυβέρνησης".

Από το πολλά (ποικίλου περιεχομένου και ενδιαφέροντος) τηλεφωνήματα που δέχεται ο "Ιός", ιδιαίτερη μνεία αξίζει αυτό της Πέμπτης 29/10. Ο ανώνυμος που μας τηλεφώνησε δήλωσε ότι «ανήκει στη Χρυσή Αυγή», αποδεικνύοντας τον ισχυρισμό του με κάποια στοιχεία (όπως η παρουσία μας στη δίκη του "Περίανδρου"). Μεταξύ άλλων, μας δήλωσε πως η οργάνωσή του έχει όπλα, "ξέρουν καλό σημάδι" και απείλησε πως "θα μας σκοτώσουν όλους". Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που δεχόμαστε από τηλεφώνου τις ύβρεις ή τις απειλές κάποιων "ελληνόψυχων". Η ρητή όμως παραδοχή του εν λόγω κατά δήλωσή του χρυσαυγίτη περί οπλοκατοχής (και πρόθεσης οπλοχρησίας) θα άξιζε ίσως παραπέρα διερεύνηση.

"Παροξυσμός βίας σε ΑΕΙ", μας πληροφορούσε η "Καθημερινή" (4.11.09) για τα επεισόδια των προηγούμενων ημερών στην ΑΣΟΕΕ. Μάταια ωστόσο ο αναγνώστης θα ψάξει στο πρωτοσέλιδο της σοβαρής εφημερίδας για την ταυτότητα των δραστών. Αυτή τη φορά, βλέπεις, δεν τάσπασαν τίποτα "κουκουλοφόροι" αντιεξουσιαστές, αλλά οργανωμένες ομάδες κρούσης της "φιλελεύθερης" νεοδημοκρατικής ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με ρόπαλα, σιδερολοστούς και (δυο τουλάχιστον) στιλέτα...


«Τα έργα που εξυπηρετούν σκοπούς Εθνικής Αμυνας απαλλάσσονται από την υποχρέωση εκπόνησης μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων».
Υπουργείο Εθνικής Αμυνας
(Απόφαση για την αναγκαστική απαλλοτρίωση στο πεδίο Βολής Λόφων-Βεύης, 1.9.2009)

http://www.iospress.gr/iospress/iospress200911.htm

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΛΛΗΝΟ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το Ελληνικό Νεοναζί κόμμα Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ανακόψει την προώθηση του ελληνο-Μακεδονικού λεξικού. Μεγαλήτερο βίντεο δείχνει εντός και εκτός του Ξένου Τύπου Club.

Greek neonazi party Golden Dawn attempts to disrupt promotion of Greek-Macedonian dictionary - longer video shows inside and outside of Foreign Press Club.

English Subtitles


Athens 02/06/2009. Greek neonazi party Golden Dawn attempts to disrupt promotion of Greek-Macedonian dictionary - longer video shows inside and outside of Foreign Press Club.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ*

Φλώρινα/Lerin - 14 Σεπτεμβρίου 2009

*Δανειστήκαμε τον τίτλο του παρακάτω κειμένου από την ανακοίνωση (στο τέλος του κειμένου) του Φ.Σ.Φ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ στη Φλώρινα/Lerin. Το Ουράνιο Τόξο αποφάσισε να παρουσιάσει το σύγχρονο Ελληνο-Μακεδονικό λεξικό στη Φλώρινα/Lerin στις 22 Αυγούστου σε συνεργασία με τις εκδόσεις «3ΟΡΑ». Ελπίζαμε σε αξιοπρεπή παρουσία του Λεξικού, σε χαμηλούς τόνους, χωρίς «φασαρίες-τυμπανοκρουσίες». Συμφωνήθηκε με τους αρμόδιους του Ξενοδοχείου «Α», η πραγματοποίηση της εκδήλωσης, για την ενοικίαση κατάλληλης αίθουσας με αντίτιμο 250 ευρώ. Στην ίδια αίθουσα έχουν φιλοξενηθεί αντίστοιχες εκδηλώσεις. Ο διευθυντής-αρμόδιος της αίθουσας ενημερώθηκε για το βιβλίο και φυσικά ερωτήθηκε από εμάς, μήπως υπάρξει πρόβλημα (πιέσεις, δισταγμοί) με την ενοικίαση της αίθουσας, λόγω παρουσίασης «αμφιλεγόμενου» Λεξικού, προηγούμενου «Αθήνας επεισοδίου» γαρ. Η απάντησή του πειστική: «Είμαστε επαγγελματίες και νοικιάζουμε το χώρο στον καθένα, δεν υπάρχει πρόβλημα». Τις επόμενες μέρες, διευθετήσαμε τις λεπτομέρειες (μικρόφωνα, εγκατάσταση, έκδοση τιμολογίου, κλπ). Μετά τυπώθηκαν αφίσες, προσκλήσεις για την εκδήλωση και μερικές ημέρες πριν τη παρουσίαση ξεκίνησε αφισοκόλληση στη κωμόπολη Αμύνταιο/Sorovichevo στα πλαίσια της ενημέρωσης των πολιτών. Το πρώτο σοκ! Την ίδια μέρα το βράδυ ο Διευθυντής της αίθουσας, μετά την εμφάνιση των αφισών, μας ενημερώνει τηλεφωνικά με τα λόγια: «Μίλησα με τον ιδιοκτήτη πριν λίγο... Δεχθήκαμε απειλές! Μας είπαν θα καεί το ξενοδοχείο... ζημία θα έχουμε...καταλαβαίνεις...ακυρώνουμε την ενοικίαση της αίθουσας...». Απαντάμε: «Μα σας ενημερώσαμε για πιθανές απειλές και συμφωνήσαμε... Γιατί ακυρώνετε;» Η απάντηση του Διευθυντή αυτολεξεί: «...Δυστυχώς Ζιμπάμπουε έγινε η Ελλάδα, συγνώμη, χίλια συγνώμη...δεν μπορούμε...» Ζητάμε την επόμενη μέρα να ενοικιάσουμε ανάλογη αίθουσα, στο ξενοδοχείο «Β». Εξηγούμε στον ιδιοκτήτη για την ενοικίαση αίθουσας, ενημερώνουμε για τα τεκταινόμενα, και για τις πιθανές απειλές. Απαντάει: «Υπάρχουν δύο αίθουσες, μικρή και μεγάλη, επαγγελματίες είμαστε, νοικιάζουμε τις αίθουσες...» «Δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα...θα σας πω το βράδυ γιατί υπάρχουν ανάλογες εκδηλώσεις στο ξενοδοχείο μου αυτές τις ημέρες και θα σας ενημερώσω το βράδυ αν είναι ελεύθερη αίθουσα τη μέρα που ζητάτε». Του προτείνουμε μάλιστα είτε 22 είτε 23 του μήνα αν υπάρχει δυνατότητα ενοικίασης. Προσπαθούμε μετά να επικοινωνήσουμε με τον ιδιοκτήτη το βράδυ της Τετάρτης 19 Αυγούστου όπως είπαμε. Δεν απαντάει στα τηλέφωνα ο ιδιοκτήτης και την επόμενη ημέρα το πρωί επισκεπτόμαστε το ξενοδοχείο. Δεύτερο σοκ! Ο ιδιοκτήτης μας στο ερώτημα γιατί δεν μας απαντάει τηλεφωνικά θετικά ή αρνητικά για την ενοικίαση αίθουσας το προηγούμενο βράδυ, περιγράφει το ιστορικό της προηγούμενης νύχτας: «...Δεν μπορούσα να απαντήσω στα τηλέφωνα...γύρισα σπίτι στις 3:30 το πρωί! Ξενύχτησα! Με επισκέφθηκαν ηγεσία Ασφάλεια-ΕΥΠ στο ξενοδοχείο... όλοι τους μαζί με συνεργάτες πολιτευτών-βουλευτών του νομού με πίεσαν να μη δώσω αίθουσα στο Ουράνιο Τόξο και τους εκδότες για τη παρουσίαση του Λεξικού...προσπάθησα να τους εξηγήσω για τον επαγγελματισμό της επιχείρησης...δέχτηκα απειλές...μάλιστα δέχτηκα ωμό εκβιασμό ότι αν δοθεί αίθουσα θα αποχωρήσουν από το ξενοδοχείο όλοι τους...θα αποτρέψουν να κοιμηθούν στο ξενοδοχείο μου ακόμη και υψηλόβαθμοι φιλοξενούμενοι κλπ. » Ο ιδιοκτήτης δεν μας παραχώρησε ούτε τη μικρή ούτε τη μεγάλη αίθουσα. Αμέσως εμείς προβληματισμένοι, επισκεφθήκαμε το «Γ» ξενοδοχείο. Εξηγούμε στον ιδιοκτήτη για τις απειλές, τις λεπτομέρειες του Λεξικού, το Ουράνιο Τόξο. Δέχτηκε αμέσως να μας παραχωρήσει την αίθουσα για Σάββατο βράδυ ή Κυριακή πρωί 23 Αυγούστου, επισημαίναμε συνεχώς για να είμαστε σίγουροι, γιατί έπρεπε να τυπώσουμε νέες αφίσες-προσκλήσεις για την παρουσίαση. Ρωτήσαμε επίσης πώς θα αντιδράσει με τις πιθανές «πιέσεις», επισκέψεις «ασφαλιτών». Ο ιδιοκτήτης απάντησε δίνοντάς μας το χέρι και λέγοντας αυτολεξεί: « ότι δεν θα υποκύψει σε πιέσεις». Διευκρινίσαμε τις λεπτομέρειες, τιμή, μικρόφωνα κλπ και φύγαμε ευχαριστημένοι μετά την ουσιαστική συζήτηση Αρχίζουμε και τυπώνουμε νέες αφίσες-προσκλήσεις έστω και καθυστερημένα, ανακουφισμένοι. Μετά μερικές ώρες... Τρίτο σοκ! Η γυναίκα του ιδιοκτήτη μας τηλεφωνεί και ακυρώνει την ενοικίαση αίθουσας. Με παράπονο μιλάει για «κόλλημα, μη λειτουργική εξυπηρέτηση...πρόβλημα ενοικίασης κλπ». Καταλάβαμε φυσικά τι συνέβη... Αγανακτήσαμε όλοι μας στο Ουράνιο Τόξο. Οι διοργανωτές είχαμε φυσικά σκοπό εκτός από τη παρουσίαση του Λεξικού, να διαθέσουμε στο κοινό το τελευταίο τεύχος του περιοδικού της Αντιεθνικιστικής Κίνησης. Μετά από όλα αυτά, αποφασίσαμε να θέσουμε δημόσια το «σκάνδαλο-ματαίωση της παρουσίασης» του βιβλίου, στην εκδήλωση-ημερίδα στο Πολιτιστικό Κέντρο Φλώρινας. Θέμα ημερίδα-συζήτηση «Η αναδρομική επικαιρότητα του 1940 στη χώρα μας». Ομιλητές οι γνωστοί κ.κ. Τ. Κωστόπουλος (Δημοσιογράφος ΙΟΥ), Κ. Τσουκαλάς ( Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών), Η. Νικολακόπουλος ( Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Επικοινωνιολόγος- γνωστός «γκαλοπατζής»), Μ. Σουλιώτης ( Κοσμήτορας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Α. Ανδρέου (Καθηγητής Ιστορίας της Παιδαγωγικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας). Σύμφωνα με το πρόγραμμα έπρεπε να είναι επίσης ομιλητές οι κ.κ. Μέρτζος (Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών), Ι. Μιχαηλίδης (Επίκουρος Καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης , συνεργάτης της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών). Οι δύο τελευταίοι δεν συμμετείχαν. Μετά τις ενδιαφέρουσες ομιλίες ζητήσαμε να μιλήσουμε στα πλαίσια της ανοιχτής συζήτησης που ακολούθησε, γιατί είχε το κοινό τη δυνατότητα να θέσουν ερωτήσεις στους ομιλητές. Έκανε σύντομη παρέμβαση-ομιλία ο Ανδρέας Λοβέρδος και φυσικά ήδη είχαν χαιρετήσει την ημερίδα οι βουλευτές Φλώρινας και ο Νομάρχης στην αρχή του προγράμματος. Στην παρέμβασή μας εκτός από το θέμα παρουσιάσαμε σύντομα το «ιστορικό της ντροπής» με τη «ματαίωση της παρουσίασης» του Λεξικού και το ζήτημα των Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων. Επίσης καλέσαμε το Πανεπιστήμιο Φλώρινας-Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών να διοργανώσει την παρουσίαση του σύγχρονου Ελληνο-Μακεδονικού Λεξικού (η μοναδική αγνοημένη Βαλκανική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο) αφού δεν δίνεται ιδιωτική αίθουσα. Μετά από αυτά και σχετικά με αφορμή τις τοποθετήσεις Κωστόπουλου έγινε έντονη συζήτηση-διάλογος. Μετά από τη συζήτηση μας δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστούν τα τεύχη της Αντιεθνικιστικής (έξω από το κτίριο) και λίγα Λεξικά αφού δεν καταφέραμε να το κάνουμε στη προγραμματισμένη παρουσίαση του βιβλίου. Δύσκολα τα πράγματα γενικά στη περιοχή, «ευαίσθητη», γι’ αυτό «αγανακτούμε» συχνά εμείς στο Τόξο για τη συμπεριφορά της κρατικής και «παρα-κρατικής» εξουσίας. Στο τέλος του ιστορικού του «Χρονικού του εγκλήματος», (1) διαβάστε τις ανακοινώσεις του Φ.Σ.Φ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, του Στάθη Κωνσταντινίδη βουλευτή Νέας Δημοκρατίας (2) σχετικά με την ημερίδα. Θα διαπιστώσετε την πλήρη αποσιώπηση για τη ματαίωση της παρουσίασης του βιβλίου, επιθέσεις στον δημοσιογράφο Τάσο Κωστόπουλο, και στο Ουράνιο Τόξο, ακόμη και εναντίων των διοργανωτών επειδή μας δόθηκε η δυνατότητα να μιλήσουμε δημόσια στην ημερίδα. Εκδόσεις «3ΟΡΑ» Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία – Ουράνιο Τόξο

Οπτικοαουστικό υλικό παρεμβάσεων από την εκδήλωση:«Η αναδρομική επικαιρότητα του 1940 στη χώρα μας» Θ. Παρίσης – Α. Λοβέρδος http://www.youtube.com/watch?v=JC2lFSRW0iI Π. Βοσκόπουλος http://www.youtube.com/watch?v=X1gtqg4ugoo Άρθρο από την εφημερίδα «Καθημερινή»: http://www.youtube.com/watch?v=X1gtqg4ugoo Διαβάστε επίσης τα σχόλια για την ημερίδα στο γνωστό εθνικιστικό blog: http://taxalia.blogspot.com/2009/08/70.html http://taxalia.blogspot.com/2009/08/blog-post_1285.html http://taxalia.blogspot.com/2009/08/blog-post_1285.html 1. Ανακοίνωση νεοφασιστικού «Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Φλώρινας ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» όπου εμπεριέχει «ψήγματα», απειλής ίσως και βίας εναντίων μελών Ουράνιου Τόξου, αλλά και του δημοσιογράφου Τάσου Κωστόπουλου. 2. Ανακοίνωση του βουλευτή Νέας Δημοκρατίας, Στάθη Κωνσταντινίδη, αναφορά σε «Γκεμπελίσκους», η χαρακτηριστική έκφραση «ελευθερία λόγου δεν σημαίνει ότι μπορείς να προκαλείς το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα» επιβεβαιώνει έμμεσα κυρίαρχη ολοκληρωτική, καθεστωτική ιδεολογία στη χώρα και την περιοχή, παρόμοια με την ιδεολογία της δεκαετίας 1930 (των Μεταξάδων στην Ελλάδα και των Ναζί της τότε Γερμανίας). Οι Ναζί στιγματίζουν τους Εβραίους, στη χώρα μας εθνικιστές «στιγματίζουν» τους εθνικά Μακεδόνες.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.florina.org/news/2009/september14_g.asp

Απίστευτος κοινωνικός ρατσισμός από το Υπουργείο Παιδείας

Δικαιούνται να λάβουν το κουπόνι των 450 ευρώ για την αγορά λάπτοπ οι μαθητές που φοιτούν στα ειδικά σχολεία, ή θεωρούνται ακόμα και στο ζήτημα αυτό παιδιά κατώτερου Θεού;

Στο ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει επειγόντως η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, μετά τις χθεσινές καταγγελίες ότι οι μαθητές ειδικών σχολείων στα Ιωάννινα δεν έλαβαν τα κουπόνια, αλλά και για την απαράδεκτη συμπεριφορά εκπαιδευτικού διευθυντή προς γονέα μαθητή με ειδικές ανάγκες.

Συγκεκριμένα, όπως κατήγγειλαν χθες εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ Ιωαννίνων, γονέας μαθητή ΑΜΕΑ αντιμετώπισε ρατσιστική συμπεριφορά από τον διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού. Όταν ο γονέας απευθύνθηκε στον διευθυντή ρωτώντας τον γιατί το παιδί του δεν πήρε υπολογιστή, εισέπραξε την εξής απαράδεκτη απάντηση: “Αυτά τα παιδιά (δηλαδή τα ΑΜΕΑ) δεν ξέρουν τι τους γίνεται, υπολογιστή θέλουν;»!

Οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι ψάχνοντας το θέμα ανακάλυψαν πως τουλάχιστον στον Νομό Ιωαννίνων δεν έχει δοθεί λάπτοπ σε κανένα μαθητή που φοιτά στο ΕΕΚ-ΑΜΕΑ, ενώ δεν είναι γνωστό αν έχει δοθεί σε μαθητές ΑΜΕΑ που φοιτούν σε άλλα γυμνάσια.

“ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΡΗ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΕ ΚΑΙ ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ;;;
ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΓΕΝΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ;;;
ΜΕ ΠΟΙΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΕ LAPTOP ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ;;;”

Δημοσίευση από το Sportime.gr 5/11/2009 6:22 μμ

Kαι με το Ισλάμ και με τη Δύση η Τουρκία

ΑΓΚΥΡΑ. Στην προσπάθειά του να αμβλύνει τη σκληρή κριτική που του ασκήθηκε μετά την επίσκεψή του στο Ιράν, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε χθες ότι η επιδίωξη στενότερων σχέσεων με την Τεχεράνη δεν αποτελεί ένδειξη αλλαγής της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, ούτε απομάκρυνση από τη Δύση.

Η επίσκεψη του κ. Ερντογάν τον Οκτώβριο στο Ιράν και το γεγονός ότι υπεραμύνθηκε του αμφιλεγόμενου πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης προκάλεσαν τεράστια κύματα ανησυχίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Δυτικοί αξιωματούχοι έλεγαν ότι δικαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι η μοναδική μουσουλμανική χώρα στο ΝΑΤΟ απομακρύνεται από τη Δύση, εξαιτίας του γεγονότος ότι στην ενταξιακή της πορεία προς την Ε.Ε. αντιμετωπίζει ισχυρές αντιδράσεις από ορισμένα κράτη - μέλη.

«Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας δεν αλλάζει πορεία και ομαλοποιείται όταν πρόκειται για γειτονικές χώρες», δήλωσε ο Εντογάν σε ομιλία του ενώπιον βουλευτών του κόμματός του. «Γιατί πρέπει να γυρίσουμε τις πλάτες μας σε άλλες λεωφόρους; Η Τουρκία παραμένει προσδεδεμένη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και παράλληλα αποτελεί μέλος της Ισλαμικής Συνόδου, του μεγαλύτερου ισλαμικού οργανισμού», πρόσθεσε ο Τούρκος πρωθυπουργός για να καταλήξει ότι «τα κράτη που επικρίνουν το Ιράν έχουν τα ίδια πυρηνικά όπλα. Θέλουμε να τα περιορίσουμε, όχι μόνο από την περιοχή μας, αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο».

Την ίδια ώρα η Τουρκία, στο πλαίσιο της βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης της κουρδικής μειονότητας σχεδιάζει να ανακοινώσει μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, αίροντας τις απαγορεύσεις στη χρήση της γλώσσας, επιτρέποντας την επιστροφή 12.000 Κούρδων της Τουρκίας που σήμερα βρίσκονται σε στρατόπεδο του Ιράκ και διαθέτοντας σημαντικά κονδύλια για την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας. Το μεταρρυθμιστικό σχέδιο αφορά περίπου 15 εκ. Κούρδους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζουν στη νοτιοανατολική Τουρκία.

Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να υπάρξει πρόοδος στη διαμάχη ανάμεσα στον εκδοτικό κολοσσό του Ντογάν και την κυβέρνηση. Οπως δήλωσε εκπρόσωπος του ομίλου Ντογάν προγραμματίζεται συνάντηση με τον υπουργό Οικονομικών της χώρας στις 24 Νοεμβρίου προκειμένου να επιδιωχθεί λύση στα τεράστια πρόστιμα για φοροδιαφυγή.


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4-11-2009
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_04/11/2009_335907

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ (2008)
Σελ: 405







ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΣΛΑΒΙΚΩΝ ΔΙΑΛΕΚΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

Περίπου ένας στους τρεις κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας είχε το 1912 ως μητρική του γλώσσα τα Σλαβομακεδονία. Το 1965, υπηρεσιακές εκθέσεις εκτιμούσαν σε 130-150.000 τους σλαβόφωνους κατοίκους τριών μονάχα νομών (Φλώρινας, Καστοριάς και Πέλλας). Στις αρχές του 21ου αιώνα, τα «ντόπικα» εξακολουθούσαν να μιλιούνται σε μεγάλο μέρος της Βόρειας Ελλάδας.

Η εξάλειψη αυτής της σλαβογλωσσίας θεωρήθηκε ευθύς εξ αρχής – και παρέμεινε ως τις μέρες μας – ο μείζων «εθνικός στόχος» στην περιοχή. Για την επίτευξή του στρατεύτηκε όλος ο κρατικός μηχανισμός, από την κορυφή της διοικητικής ιεραρχίας μέχρι τον απλό χωροφύλακα ή το δάσκαλο. Αντίθετα απ’ ότι ισχυρίζεται η κυρίαρχη ιστοριογραφία, η περίοδος της μεταξικής δικτατορίας δεν αποτέλεσε τη μοναδική εποχή δίωξης του «τρισκατάρατου ξενικού ιδιώματος», αλλά την κορύφωση μιας πολιτικής που κράτησε δεκαετίες.

Η απαγορευμένη γλώσσα παρακολουθεί αυτή την πολιτική καταστολής, τρομοκράτησης, χλευασμού και «εθνικής» κινδυνολογίας στη διαχρονική της εξέλιξη, από της αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Για τη συγγραφή της χρησιμοποιήθηκε ένας μεγάλος αριθμός από αδημοσίευτα ντοκουμέντα, πολλά από τα οποία έρχονται στο φως για πρώτη φορά...

Αντιρατσιστική συναυλία με ακροδεξιά παρατράγουδα

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ

Η συναυλία χθες το βράδυ υπέρ των μεταναστών άνοιξε την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, που επί ένα χρόνο τελούσε υπό κατάληψη ακροδεξιών ομάδων. Οι ακροδεξιοί αντέδρασαν αλλά απωθήθηκαν από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Τη συναυλία παρακολούθησαν μαζί Ελληνες και δεκάδες Αφγανοί πρόσφυγες.












«Ενα χρόνο μετά άνοιξε η πλατεία για όλους. Πολλοί κάτοικοι φοβούνταν να προσεγγίσουν στην πλατεία. Δεχόμαστε συνέχεια απειλές», λέει ο Π. Τασούλας, που προπηλακίστηκε μαζί με τον γιο του από μέλη φασιστικής οργάνωσης, την περασμένη άνοιξη, μέσα στην παιδική χαρά. Μαζί με εκπροσώπους της Αριστεράς, σε καφενείο της πλατείας, συζητούν «για τις απειλές που δέχτηκε ο παπα-Προκόπιος τον χειμώνα επειδή βοηθούσε μετανάστες και για τα νυχτερινά μαχαιρώματα μεταναστών που -μέχρι χθες- αποτελούσαν καθημερινή υπόθεση».

Παρόντες στην πλατεία είναι όλα τα μέλη της Κίνησης Κατοίκων του 6ου διαμερίσματος, που διοργάνωσαν τη συναυλία με ελληνικά συγκροτήματα, μαζί με δεκάδες μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις.

Επεισόδια

Μικροεπεισόδια ξεκίνησαν λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, όταν μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων προσπάθησαν να στήσουν την εξέδρα κι ένα πανό που έγραφε «Οχι στις απελάσεις. Ασυλο και στέγη στους πρόσφυγες». Την ίδια ώρα δεκάδες ακροδεξιοί κινήθηκαν προς το κέντρο της πλατείας. Ομως, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις (διμοιρίες ΜΑΤ, Ειδικών Δυνάμεων) τους απώθησαν.

Ορισμένοι παρέμεναν στο πεζοδρόμιο φωνάζοντας στους αστυνομικούς «Είσαι Ελληνας ρε; Η πλατεία είναι δική μας...». «Να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής», ανταπέδιδαν μέλη της Αριστεράς. Ακροδεξιοί μπήκαν στην παιδική χαρά κρεμώντας στην είσοδο μια ελληνική σημαία κι εκτοξεύοντας ξύλα στους διοργανωτές της συναυλίας. Οι αστυνομικοί έκαναν μια προσαγωγή 30χρονου. Ακροδεξιοί συγκεντρώθηκαν στην είσοδο του Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα διαμαρτυρόμενοι.

«Παρών» είναι ο αν. διευθυντής Αθηνών Νικ. Κονιάκος. Λέει στην «Ε»: «Υπάρχει εντολή να πραγματοποιηθεί η συναυλία. Περιορίσαμε όσους αντιδρούν σ' ένα σημείο. Δύσκολη κατάσταση, ελπίζω να πρυτανεύσει η λογική. Στη Δημοκρατία όλοι μπορούν να συνυπάρξουν».

Η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της. Τα μηχανήματα στήθηκαν στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας. Εκεί που μέχρι χθες περιφρουρούσαν ακροδεξιοί. Τα λουκέτα στην παιδική χαρά έσπασαν. Οι αστυνομικές δυνάμεις απομακρύνθηκαν στους γύρω δρόμους. Τα παγκάκια γέμισαν Ελληνες μαζί με Αφρικανούς, Αφγανούς πρόσφυγες. Η πλατεία γέμισε με κόσμο που συγκεντρώθηκε απ' όλα τα σημεία της Αθήνας. Ο Νασίμ, Αφγανός πρόσφυγας, λέει: «Προηγήθηκαν πολλές εγκληματικές ενέργειες σε βάρος μας. Ελπίζω η συναυλία να βοηθήσει ώστε να σταματήσει η βία και η πλατεία να μοιάζει σαν άλλες αθηναϊκές πλατείες».

«Σήμερα καταργήθηκε το άβατο. Με την ανοχή της Αστυνομίας μάς απαγόρευαν την πρόσβαση στην πλατεία, στην παιδική χαρά. Ολοι όσοι δεν συμφωνούσαμε με τα μαχαιρώματα μεταναστών απειληθήκαμε. Ζούσαμε κλειδωμένοι στα σπίτια μας», λένε Ελληνες κάτοικοι.

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Ο ρόλος της ΕΥΠ στην Ελλάδα

Τάκης Μίχας , 13 Οκτ, 10:19

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ρόλος της ΕΥΠ στην Ελλάδα ήταν πάντοτε αμφιλεγόμενος. Όλοι οι Έλληνες αποδέχονται -όπως και οι πολίτες των άλλων χωρών- ότι η ύπαρξη μιας υπηρεσίας που λειτουργεί στο ημίφως για την προστασία των εθνικών συμφερόντων, είναι ένα αναγκαίο κακό στον ατελή αυτό κόσμο στον οποίο ζούμε. Εκεί, όμως, που υπάρχει πρόβλημα είναι αν η ΕΥΠ δεν περιορίζεται αυστηρά σε αυτό το ρόλο, αν οι δραστηριότητές της, πολλές φορές, έρχονται σε αντίθεση με τα συνταγματικά δικαιώματα του πολίτη της χώρας, όπως πολλοί υποψιάζονται.


Οι υποψίες αυτές δεν είναι αβάσιμες. Έτσι, τη δεκαετία του ‘90 είχε προκαλέσει αίσθηση η αποκάλυψη από την «Ελευθεροτυπία» μιας απόρρητης μελέτης της ΕΥΠ, που θεωρούσε ως πέμπτη φάλαγγα όλους τους αλλόθρησκους Έλληνες (Καθολικούς, Ευαγγελιστές κλπ) και πρότεινε τη λήψη μέτρων εναντίον τους. Κατά καιρούς, επίσης, βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορες πληροφορίες για ανάλογες προβληματικές δραστηριότητες της ΕΥΠ-που, όμως, δυστυχώς λόγω της εύλογης μυστικότητας που καλύπτει τη λειτουργία αυτής της υπηρεσίας, δε μπορούν να διερευνηθούν.

Στην πρόσφατη ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο newstime.gr, ο τ. διευθυντής της ΕΥΠ κ. Κοραντής δεν καταφέρνει να διαλύσει τις υποψίες για το ότι η ΕΥΠ ασχολείται με δραστηριότητες που δεν εναρμονίζονται με τον συνταγματικό της ρόλο. Αντίθετα, φαίνεται να επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι στο στόχαστρο της ΕΥΠ δεν βρίσκονται μόνο όσοι εμπλέκονται σε παράνομες δραστηριότητες που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της χώρας, αλλά επίσης, άτομα που ασχολούνται με καθ’ όλα νόμιμες πολιτικές δραστηριότητες.

Έτσι, απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου, σχετικά με τον αν η ΕΥΠ παρακολουθεί τον ηγέτη του Ουράνιου Τόξου Π. Βοσκόπουλο ο τ. αρχηγός της ΕΥΠ αναφέρει μεταξύ άλλων: «Αν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δρουν εναντίον της εθνικής ασφάλειας αυτού του τόπου, καλά θα κάνουν να φοβούνται. Διότι η ΕΥΠ θα είναι εκεί και θα τους παρακολουθεί, διότι αυτή είναι η αποστολή της, να εγγυάται ότι η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας μπορεί το βράδυ να κοιμάται ήσυχος ότι υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι ξενυχτάνε, ακριβώς για να μπορούν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να κοιμούνται ήσυχοι.»

Η απάντηση αυτή του τ. διευθυντή της ΕΥΠ είναι όντως ανησυχητική. Όχι απλά αρνείται να διαψεύσει τις καταγγελίες που έχει, κατά καιρούς, κάνει ο ηγέτης του Ουράνιου Τόξου για τις δραστηριότητες της ΕΥΠ εναντίον του κόμματός του, αλλά επιπλέον, φαίνεται να τις νομιμοποιεί με τις αναφορές του σε θέματα «εθνικής ασφάλειας». Όμως, το Ουράνιο Τόξο είναι ένα καθόλα νόμιμο πολιτικό κόμμα, όμοιο με εκατοντάδες άλλα ανάλογα κόμματα, που βρίσκει κανείς και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στόχος των οποίων είναι να προασπίσουν ή να διαφυλάξουν τις πραγματικές ή φαντασιακές εθνικές, πολιτισμικές, γλωσσικές ιδιαιτερότητες συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Απ’ αυτή, λοιπόν, τη σκοπιά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα παράνομο στις δραστηριότητές του. Αν από την άλλη πλευρά, η ΕΥΠ έχει στοιχεία ότι τα μέλη του εμπλέκονται σε παράνομες δραστηριότητες, που ζημιώνουν την εθνική ασφάλεια της χώρας (π.χ. διοχετεύει στρατιωτικά μυστικά σε ξένες υπηρεσίες), τότε φυσικά έχει καθήκον να πληροφορήσει τις αρχές, που με τη σειρά τους, θα πρέπει να προχωρήσουν στα μέτρα τα οποία προβλέπει η νομοθεσία της χώρας. Αλλιώς, η ενασχόληση της ΕΥΠ με το Ουράνιο Τόξο, την οποία φαίνεται στη συνέντευξη να παραδέχεται ο κ. Κοραντής, βρίσκεται τελείως έξω από τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας.

Σε ένα άλλο σημείο της συνέντευξής του, ο κ. Κοραντής διαψεύδει κατηγορηματικά ότι η ΕΥΠ παρακολουθεί και «φακελώνει» δημοσιογράφους. Μακάρι να είναι έτσι. Όμως, πρόσφατα η ανταποκρίτρια της καθόλα έγκριτης Financial Timeς στην Ελλάδα, κατήγγειλε ότι το τηλέφωνό της παρακολουθείται από την ΕΥΠ και, μάλιστα, με γνώση του διευθύνοντα συμβούλου του ΟΤΕ Παναγή Βουρλούμη.

Και ας μου επιτρέπει να τελειώσω το σημείωμα παραθέτοντας μια προσωπική εμπειρία γι’ αυτό το θέμα: Στις αρχές του ‘90 είχε προκληθεί κάποιος θόρυβος σχετικά με ένα άρθρο που είχα γράψει σε ένα φοιτητικό περιοδικό της ΟΝΝΕΔ, όπου αναφερόμουν -με όχι ιδιαίτερα κολακευτικό τρόπο- στον νεοελληνικό εθνικισμό. Συζητώντας αργότερα για το επεισόδιο με το μακαρίτη υπουργό Εξωτερικών εκείνη την περίοδο Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, (με τον οποίο είχαμε στο μεταξύ γίνει φίλοι και ο οποίος έγραψε την εισαγωγή στο βιβλίο μου: “Unholy Alliance:Greece and Milosevic’s Serbia”), μου είπε: «Όταν το θέμα πήρε διαστάσεις, ζήτησα από την ΕΥΠ να μου φέρουν τον φάκελό σου. Τον διάβασα προσεκτικά και δεν βρήκα απολύτως τίποτα το αρνητικό».

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=17187&page=3

Το άγνωστο 1940

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ «ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ»
Το άγνωστο 1940

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr

Κάθε πόλεμος, ακόμη κι ο πιο δίκαιος και αμυντικός, έχει μια εμφύλια διάσταση.

Οχι με την αφηρημένη φιλοσοφική προσέγγιση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι, σε τελική ανάλυση, αδέρφια. Αλλά επειδή στις ανθρώπινες κοινωνίες υπάρχουν πάντοτε κάποιοι τους οποίους οι καθοδηγητές τής πολεμικής προσπάθειας ταυτίζουν με τον εχθρό ή θεωρούν εμπόδιο στον αγώνα του έθνους.

Η μεταχείριση αυτού του (υπαρκτού ή δυνάμει) «εσωτερικού εχθρού» ποικίλλει από σύρραξη σε σύρραξη, ανάλογα με την ένταση του κινδύνου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθεστώτος κάθε εμπόλεμης χώρας.

Στις δημοκρατικές π.χ. και συνάμα ρατσιστικές ΗΠΑ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 80.000 αμερικανοί πολίτες ιαπωνικής καταγωγής και 40.000 ιάπωνες μετανάστες πρώτης γενιάς κλείστηκαν το 1942 «προληπτικά» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ οι (λευκοί) αμερικανοί πολίτες γερμανικής καταγωγής είχαν σαφώς καλύτερη τύχη: ως φαντάροι, στάλθηκαν, απλώς, να πολεμήσουν τους Γιαπωνέζους στον Ειρηνικό ωκεανό κι όχι τους «ομόφυλούς» τους στην Ευρώπη.

Στην εξίσου δημοκρατική Γαλλία, πάλι, 600.000 γερμανόφωνοι πολίτες απομακρύνθηκαν αναγκαστικά το 1939-40 από τις παραμεθόριες περιοχές της Αλσατίας και της Λωραίνης για λόγους «εθνικής ασφαλείας».

Ο ελληνοϊταλικός κι ελληνογερμανικός πόλεμος του 1940-41 δεν θα μπορούσε ν' αποτελέσει εξαίρεση. Από τη στιγμή, μάλιστα, που η διεξαγωγή του καθοδηγούνταν από τη φασίζουσα δικτατορία της 4ης Αυγούστου, η προληπτική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού» δεν μπορούσε παρά να πάρει ολοκληρωτικές διαστάσεις.

Η επίσημη εκδοχή

Η εσωτερική αυτή διάσταση του «έπους του σαράντα» έχει, ωστόσο, διαγραφεί εντελώς από τη συλλογική μνήμη. Αποτελεί θέμα ταμπού, όχι μόνο για τους οπαδούς μιας «εθνικά καθαρής» Ιστορίας, αλλά και για το «μετα-αναθεωρητικό» ρεύμα που υπερπροβάλλει τις εμφύλιες συγκρούσεις της κατοχικής περιόδου, με στόχο την απονομιμοποίηση της εαμικής Αντίστασης - όχι όμως και της «συντεταγμένης», εθνικόφρονος Πολιτείας.

*Ας επιστρέψουμε, όμως, στην καταστολή του «εσωτερικού εχθρού» το 1940-41. Μια πρώτη, γενική εικόνα μας δίνουν οι επίσημες Ιστορίες των σωμάτων ασφαλείας της εποχής.

«Από της πρώτης στιγμής της κηρύξεως του πολέμου», διαβάζουμε στο λεύκωμα που εξέδωσε το 1961 για τα σαραντάχρονά της η Αστυνομία Πόλεων, «η Αστυνομία Αθηνών επεφορτίσθη, ως ήτο επόμενον, με σοβαρά εθνικά και κοινωνικά καθήκοντα. Συνέλαβε τους υπηκόους των χωρών του Αξονος, ως και τα εθνικώς ύποπτα άτομα, τα οποία, αφ' ενός μεν υπήρχε πιθανότης να κινηθούν κατασκοπευτικώς, αφ' ετέρου δε να δημιουργήσουν πνεύμα ηττοπαθείας εις τον πληθυσμόν. Το έργον τούτο, λίαν λεπτόν και δυσχερές, εξετελέσθη ταχύτατα, βάσει επιμελώς κατηρτισμένου σχεδίου» (σ. 65).

*Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται κι ο επίσημος ιστοριογράφος της Χωροφυλακής (επί χούντας), πανεπιστημιακός καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης:

«Επρεπε να συλληφθούν ή να τεθούν υπό αυστηράν επιτήρησιν οι δρώντες εις τα παρασκήνια και παρακολουθούμενοι έως τότε κομμουνισταί, ως και πάντα τα εν γένει ύποπτα και επικίνδυνα δι' ανατρεπτικήν ή υπονομευτικήν του εθνικού φρονήματος δράσιν άτομα. Το έργον τούτο η Χωροφυλακή επετέλεσε καθ' άπασαν την χώραν μετ' εκπληκτικής ταχύτητος, κατά το μέγιστον δε μέρος αυτήν την 28ην Οκτωβρίου. Ούτως, από της πρώτης ημέρας του πολέμου εδραιώθη η εσωτερική ασφάλεια, εξέλιπε πας κίνδυνος εις το εσωτερικόν και ο Ελληνικός Λαός με ακμαίον ηθικόν διεδήλωνεν αυθορμήτως τον ενθουσιασμόν του» («Ιστορία Ελληνικής Χωροφυλακής 1936-1950», Αθήναι 1973, τ. Α', σ. 86-7).

*Κάπως διαφωτιστικότερη για τα χαρακτηριστικά του «εσωτερικού εχθρού» είναι η διαταγή, βάσει της οποίας εξαπολύθηκε το ανθρωποκυνηγητό - οι απόρρητες «Κανονιστικαί Οδηγίαι επιστρατεύσεως των Σωμάτων Ασφαλείας» που είχε εκδώσει το 1939 ο υφυπουργός Ασφαλείας Κωνσταντίνος Μανιαδάκης και παραθέτει η επίσημη Ιστορία της Χωροφυλακής.

«Τα Σώματα Ασφαλείας», γράφει, «εν περιπτώσει επιστρατεύσεως:

*Φροντίζουσι δια την κατάπνιξιν και εξαφάνισιν πάσης αντιδραστικής ιδέας φιλειρηνικής και κατά του πολέμου και της υπάρξεως προπαγάνδας, υφ' οιονδήποτε πρόσχημα εν τη ημετέρα χώρα (Ορα οδηγίας υπ' αριθ. 7).

*Επιμελούνται της διώξεως του κομμουνισμού και της πολιτικής αντιδράσεως (Ορα οδηγίας υπ' αριθ. 11).

*Επιμελούνται της εφαρμογής των ισχυουσών διατάξεων κατά των ασκούντων προπαγάνδας (Ορα αριθ. 12).

*Επιφορτίζονται με την υποχρέωσιν της αυστηράς παρακολουθήσεως των εν τη ημετέρα χώρα εγκατεστημένων αλλοδαπών και μειονοτήτων (Ορα οδηγίας υπ' αριθ. 13)» (όπ.π., σ. 79-80).

Δυστυχώς, ο Δασκαλάκης δεν δημοσιεύει το κείμενο των επιμέρους «οδηγιών». Για την πληρέστερη επισκόπηση του ζητήματος πρέπει έτσι να καταφύγουμε σε άλλες πηγές.

«Κόκκινοι» και «ηττοπαθείς»

Με δεδομένο τον υστερικό αντικομμουνισμό της 4ης Αυγούστου, αλλά και την έντονα αντιμιλιταριστική κι αντιεθνικιστική δραστηριότητα των κομμουνιστών στο μεγαλύτερο μέρος του Μεσοπολέμου, η προληπτική εξουδετέρωση των οπαδών της αριστεράς ήταν μάλλον αναμενόμενη. Καθώς, μάλιστα, τα ενεργά μέλη του ΚΚΕ την 28η Οκτωβρίου βρίσκονταν είτε σε φυλακές κι εξορίες είτε σε βαθιά παρανομία, η εκκαθάριση επικεντρώθηκε σε όσους είχαν παλιότερα «μολυνθεί» από τον «ιό» του «μπολσεβικισμού» ή είχαν συμμετάσχει ενεργά στο εργατικό κίνημα. Η τοποθέτηση του φυλακισμένου Ζαχαριάδη υπέρ του πολέμου κι η ενθουσιώδης συστράτευση πολλών αριστερών κατά του εισβολέα ελάχιστα επηρέασαν αυτό το κλίμα.

*«Ηταν όλος ο κρατικός μηχανισμός, ο Στρατός και η Χωροφυλακή, εμποτισμένοι με κακόβουλες συκοφαντικές αντιλήψεις από την προπαγάνδα της άκρας δεξιάς», θυμάται χαρακτηριστικά ένας συνδικαλιστής καπνεργάτης.

«Εβλεπαν τους καπνεργάτες και κάθε προοδευτικό με αποστροφή και δε θα ήταν υπερβολικό αν έλεγα με μίσος. Πολλοί από τους πατριώτες που έτρεχαν με ενθουσιασμό να καταταγούν στις μονάδες, βρέθηκαν σημαδεμένοι στα μητρώα του λόχου τους και το σημάδεμα αυτό σήμαινε την υποβάθμιση του πατριωτισμού τους».

»Οταν ύστερα από αφάνταστες ταλαιπωρίες κατόρθωσα να φτάσω στο λόχο μου, το όνομά μου ήταν υπογραμμισμένο με κόκκινη μελάνη. Αποτέλεσμα: δε με όπλισαν, αλλά με έριξαν στο Λόχο Σκαπανέων, όπου βρήκα πολλούς άλλους πατριώτες. Υπηρετήσαμε για πολύ με τους ανεπιθύμητους Τούρκους, Πομάκους και βουλγαρόφωνους. Υστερα από την επιφυλακτική αναγνώριση για το ειλικρινές ή όχι περιεχόμενο που είχε το γράμμα του Ζαχαριάδη, άλλους όπλισαν και άλλους έβαλαν να δουλεύουν σε οχυρωματικά και δημόσια έργα» (Γιώργος Πέγιος, «Από την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος της Καβάλας», Αθήνα 1984, σ. 124).

*Σε «πειθαρχικό λόχο» μουλαράδων κατέληξε κι ένας άλλος προπολεμικός κομμουνιστής, από τα Χανιά. Στο στρατολογικό γραφείο, ενημερώθηκε ότι «στο απολυτήριο είχαν κάμει ειδικό σημάδι πως είμαι κομμουνιστής και μου είπε να είμαι προσεκτικός».

Πριν η μονάδα του μπει στην Αλβανία, όλοι οι «χαρακτηρισμένοι» ειδοποιήθηκαν από τους αξιωματικούς πως θα εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες «αν χύσουν το δηλητήριό τους στις τάξεις του στρατού». Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου οι διακρίσεις σε βάρος τους ήταν φανερές, με κυριότερη την εξαίρεσή τους απ' τη διανομή της -πολύτιμης- «φανέλας του στρατιώτη» (Χρ. Ρουμελιωτάκης, «Γράμμα στο γιο μου από τον πόλεμο», Αθήνα 1981, σ. 12, 36-8 & 48-9).

*Μια δεύτερη κατηγορία διωχθέντων πολιτών ήταν όσοι θεωρήθηκαν από τις υπηρεσίες ασφαλείας του Μανιαδάκη ότι συνέβαλλαν στην καλλιέργεια αισθημάτων «ηττοπάθειας».

*Από τα αρχεία της Διοικήσεως Δυτικής Μακεδονίας πληροφορούμαστε π.χ. ότι στις 24.12.1940 προφυλακίστηκε ο 20χρονος Δ.Φ., κάτοικος Νυμφαίου Φλωρίνης και «τελειόφοιτος της εν Θεσ/νίκη Ρουμανικής Εμπορικής Σχολής», «ίνα δικασθή» από το Στρατοδικείο Κοζάνης «ως υπαίτιος του ότι κατά τας αρχάς Δεκεμβρίου 1940, ανεκοίνωσεν εις ιδιώτας πληροφορίες δυναμένας να εμβάλωσιν εις ανησυχίαν τους πολίτας ήτοι ότι "οι δικοί μας οπισθοχωρούν, νικήθηκαν από τους Ιταλούς και οι Ιταλοί βάλανε δύναμη μεγάλη κ.τ.λ."».

*Η «προστασία» της ηρεμίας του κοινού πήρε ενίοτε κωμικές διαστάσεις: Σαράντα μέρες μετά την επιστροφή του από την εξορία, ο άκρως εθνικόφρων απόστρατος βενιζελικός στρατηγός Στυλιανός Γονατάς μεταφέρθηκε στις 20.2.1941 από όργανα της Ειδικής Ασφάλειας στο Ελληνικό, όπου και παρέμεινε «εν απομονώσει και υπό φρούρησιν».

Οπως διαβάζουμε στην απόφαση της Επιτροπής Δημοσίας Ασφαλείας, η ήπια «εκτόπιση» του γηραιού πολιτικού έγινε «διότι η παρουσία του εις Αθήνας και αι συναντήσεις αυτού μετά διαφόρων προσώπων, δημιουργούσι φήμας μη εποικοδομητικάς της απολύτου γαλήνης, της οποίας έχει ανάγκην η Χώρα, ίνα αντιμετωπίση τας κρισίμους περιστάσεις, τας οποίας διέρχεται».

Η «πέμπτη φάλαγγα»

*Η εξουδετέρωση των πρακτόρων του αντιπάλου, πραγματικών ή εικαζόμενων, αποτελεί πάγιο συστατικό στοιχείο κάθε πολέμου. Για την έκταση που πήρε η εφαρμογή του μέτρου στην Ελλάδα το 1940-41, αποκαλυπτικός είναι ο επίσημος ιστοριογράφος της Αστυνομίας Πόλεων (και στέλεχος του διαβόητου «Μηχανοκινήτου» επί Κατοχής), Νικόλαος Αρχιμανδρίτης:

*«Την 28.10.1940 συνελήφθησαν εντός 2 ωρών άπαντα τα εν τη περιοχή της Πρωτευούσης μέλη των ιταλικών δικτύων κατασκοπείας και προπαγάνδας ως και έτεροι χίλιοι Ιταλοί ύποπτοι, μέχρι δε της 13 ώρας της 6ης Απριλίου [1941] άπαντα τα μέλη των υφισταμένων εννέα Γερμανικών δικτύων κατασκοπείας και προπαγάνδας και άπαντες οι Γερμανοί ύποπτοι, 3.500 εν συνόλω» («Αστυνομικά Χρονικά», 1.11.1954, σ.1680).

Ο ίδιος μας πληροφορεί επίσης ότι «ελήφθησαν δηλώσεις αποκηρύξεως της Ιταλικής Ιθαγενείας εκ μέρους χιλιάδων Ιταλών». Προφανώς, αξιοποιήθηκε η πλούσια πείρα της ειρηνικής περιόδου στον ίδιο τομέα.

*Η μεταχείριση των ιταλών υπηκόων υπήρξε, πάντως, ηπιότερη: «Οι ιταλικές οικογένειες οδηγήθηκαν υπό περιορισμό στο χώρο της ιταλικής πρεσβείας», σημειώνει στις 28 Οκτωβρίου στο ημερολόγιό του ο αμερικανός Λέρντ Αρτσερ, διευθυντής, τότε, του «Ιδρύματος Εγγύς Ανατολής». Μεταξύ των συλληφθέντων, πάντως, συγκαταλεγόταν τουλάχιστον «μια οικογένεια Εβραίων, που είχαν διαφύγει από την Ιταλία για να αποφύγουν τις διώξεις εναντίον της φυλής τους».

Πέντε μέρες αργότερα, ο ίδιος πληροφορείται πως «το προσωπικό της πρεσβείας μαζί με άλλους 240 Ιταλούς φεύγουν σήμερα από την Ελλάδα». Καταγράφει, μάλιστα, και μια περίεργη εκδήλωση αβροφροσύνης του Μεταξά προς τον Αξονα: «Αρχικά επρόκειτο να φύγουν 300, αλλά οι Γερμανοί ζήτησαν 60 θέσεις για δικούς τους» («Βαλκανικό Ημερολόγιο 1936-1941», Εστία, Αθήνα 1993, σ. 174 & 184).

Οι έλληνες πολίτες που στοχοποιήθηκαν από τις υπηρεσίες του Μανιαδάκη υπήρξαν φυσικά λιγότερο τυχεροί, όπως διαπιστώνουμε από το (επίσης δημοσιευμένο) ημερολόγιο του Χριστόφορου Χρηστίδη: «1 Μαΐου 1941. Ηλθε να με δει ο Φώκος Δημητριάδης. Συνάντησε κάποιον, που χωρίς κανένα λόγο ήταν σε ελληνικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αν όσα του διηγήθηκε είναι αλήθεια, οι κρατούμενοι πέρασαν πάρα πολύ άσκημα από τους χωροφύλακες, που επιπλέον τους εκμεταλλεύτηκαν αγρίως. Φοβούμαι πως, παρά τις υπερβολές, θα έχουν γίνει θλιβερά έκτροπα» («Χρόνια Κατοχής», Αθήνα 1971, σ. 7).

*Κάπως γνωστότερη έχει γίνει, τα τελευταία χρόνια, η «προληπτική» καταστολή των γλωσσικών και εθνικών πληθυσμιακών ομάδων που θεωρήθηκαν ύποπτες για συμπάθεια προς τον εισβολέα. Με εξαίρεση την ξεχασμένη σήμερα -αλλά σχετικά πολυπληθή τότε- ιταλική μειονότητα της Κέρκυρας και της Πάτρας (βλ. διπλανή στήλη).

Σε Θεσπρωτία και Μακεδονία

*Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας αριθμούσαν το 1940 κάπου 20.000 άτομα. Αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου, οι αρχές συνέλαβαν κι εξόρισαν δεκάδες προκρίτους, ανάμεσά τους και μετριοπαθείς προσωπικότητες φιλικές προς την ελληνική διοίκηση. Μετά την ανακατάληψη της περιοχής απ' τον ελληνικό στρατό στα μέσα Νοεμβρίου, και ως απάντηση στη συνεργασία μελών της μειονότητας με τον ιταλικό στρατό, οι εκτοπίσεις γενικεύτηκαν κι εκατοντάδες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Μόλις έφυγαν οι άντρες για εξορία», θυμάται ένας θεσπρωτός συγγραφέας, «τα έκτροπα σε βάρος των Μουσουλμάνων συνεχίστηκαν με διάφορες μορφές. Με το πρόσχημα της δήθεν ανάκρισης, καλούσαν στα γραφεία τους τις όμορφες χανούμισες και τις βίαζαν. Ορισμένοι χριστιανοί κάτοικοι οργίασαν. Οι λεηλασίες σπιτιών, οι αρπαγές ζώων φανερές. Οι βιασμοί κοριτσιών και γυναικών πολλοί και επώνυμοι. Η βίαιη έκδοση Μουσουλμανίδων, από ορισμένα χωριά, σε δημόσιους λειτουργούς, μεγάλη» (Γ. Σάρρας, «Μνήμες της τραγικής περιόδου», Αθήνα 2001, σ.52-3). Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής, στα χρόνια της Κατοχής, είναι γνωστές.

*Παρόμοια μεταχείριση -με ανάλογα αποτελέσματα- επιφυλάχθηκε και στους σλαβόφωνους της ελληνικής Μακεδονίας, που το 1940 υπολογίζονταν μεταξύ 160.000 και 200.000.

«Η κήρυξις του ελληνοϊταλικού πολέμου και η διεξαγωγή αυτού», γράφει στην ημιεπίσημη ιστορία της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών ο κατοχικός Διευθυντής Νομαρχιών Μακεδονίας Αθανάσιος Χρυσοχόου, «έδωσαν αφορμήν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν να επιληφθή της αντιμετωπίσεως του εσωτερικού τούτου προβλήματος, ως πρόχειρος δε λύσις εξευρέθη ο εις το εσωτερικόν της Ελλάδος εκτοπισμός των υπόπτων. Ελήφθησαν αψυχολόγητα και εν πολλοίς άδικα μέτρα, παρασύραντα εις εκτοπισμούς ακραιφνείς Ελληνας» («Η Κατοχή εν Μακεδονία», τ.Β1, Θεσ/νίκη 1950, σ. 15).

Ο ίδιος αναφέρει ότι, «εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι θεωρηθέντες ύποπτοι ελήφθησαν εξ όλων των χωρίων, εις ά ωμιλείτο το σλαυόφωνον ιδίωμα». Θεωρεί δε πως το μέτρο τελικά εξυπηρέτησε τη βουλγαρική προπαγάνδα, αποξενώνοντας τους κατοίκους αυτών των περιοχών απ' το ελληνικό κράτος.

*Την ίδια άποψη συμμερίζονται οι παρατηρητές της εποχής, είτε πρόκειται για εαμίτες είτε για εθνικόφρονες.

«Ενώ όλαι ηλικίαι ευρίσκοντο από την πρώτη στιγμή και εις την πρώτην γραμμήν υπό τα όπλα», γράφει π.χ. τον Ιανουάριο του 1944 στον εξόριστο πρωθυπουργό Τσουδερό ο Δημ. Λαμπράκης, «την ημέραν της ενάρξεως του πολέμου συνελήφθησαν και εξετοπίσθησαν εκατοντάδες πατέρες και αδελφοί των στρατιωτών. Παρά πάσαν ενέργειαν εκρατήθησαν πεισμόνως μέχρι τέλους, μολονότι τα παιδιά των επολεμούσαν εις τα Αλβανικά βουνά και πολλοί ετραυματίζοντο, εφονεύοντο, ηνδραγάθουν».

*Ο δε Γεώργιος Μόδης, αφού περιγράφει εκτενώς στα απομνημονεύματά του την αδυναμία του να εμποδίσει τις εκτοπίσεις (σ. 391-3), καταλήγει στην πικρή διαπίστωση πως «αποδειχθήκαμε άλλη μια φορά ανίκανοι να διοικήσουμε λαούς».

Vratete ce Banicani(kambani bjat sred Banitsa)

Macedonian man jailed for recording a Macedonian wedding in Greece-Greek Subtitles

Μάλλον κάποιοι από το ελληνικό κράτος θέλουν να μας δείξουν κάτι που δεν είναι αλήθεια και δεν μπορούν να το αποδείξουν…!!!
Δηλαδή την πραγματικότητα ….. Οι άνθρωποι που ζουν στην Δημοκρατία της Μακεδονίας, έχουν ρίζες, σχέσεις και συγγενείς στο κομμάτι της Μακεδονίας που ανήκει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια!!!! Άρα κάπως αυτό το έθνος προσπάθησε να διασπαστεί από εξωγενείς παράγοντες. Πρέπει όλοι όμως να δηχθούμε την πραγματικότητα και ότι υπάρχει το Μακεδονικό έθνος και ότι θα πρέπει να σεβόμαστε τα δικαιώματά του στην Ελλάδα, και όχι να κατακρίνουμε τη κάθε προσπάθεια τον ανθρώπων αυτών για ελευθερία έκφρασης και λόγου !!!!!

Ευχαριστώ!!!

Ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα: Μετά τις εκλογές τι;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/10/2009 (ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ)


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ "ΝΟΣΤΟΣ"


του Δημητρη Χριστοπουλου

Δικαιώματα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης

Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου η συζήτηση για τη μετανάστευση και την ασφάλεια προσέδωσε μια έντονη χροιά αυταρχισμού στις συζητήσεις μεταξύ των κομμάτων, με τις γνωστές, εκ των προτέρων, λιγοστές εξαιρέσεις. Η ελληνική ακροδεξιά, όπως εκφράζεται μέσα από τον ΛΑΟΣ, κατάφερε όχι απλώς να ενισχύσει τότε τα εκλογικά της ποσοστά, αλλά κυρίως να εισάγει στη μετεκλογική πολιτική ατζέντα το ζήτημα της μετανάστευσης με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για την ελληνική κοινωνία. Σε αυτό, βέβαια, βρήκε αμήχανους συμπαραστάτες στο τότε κυβερνητικό στρατόπεδο, οι οποίοι, σε κατάσταση μετεκλογικού πανικού, έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να ενισχύσουν τη φαρέτρα των μισαλλόδοξων επιχειρημάτων, επανεισάγοντας στην ελληνική νομοθεσία και διοίκηση εξαιρετικά βάναυσες για τους μετανάστες πρακτικές, τόσο σε ατομικό όσο και συστημικό επίπεδο. Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, για ακόμη μια φορά, φάνηκε ανίκανο να απομακρυνθεί σε επίπεδο στελεχών από αυτή την αυταρχική υστερία, έστω και εάν, μορφολογικά, ο πολιτικός του λόγος προφανώς διαφοροποιούνταν. Το καλοκαίρι του 2009 θα καταγραφεί ίσως ως το πιο σκληρό της τελευταίας δεκαετίας όσον αφορά τη μεταχείριση μεταναστών χωρίς χαρτιά.

Το --ευχάριστα-- παράξενο είναι ότι η τηλεκατευθυνόμενη συζήτηση σχετικά με την ασφάλεια και τη μετανάστευση, που σχεδόν μονοπώλησε τον γκρίζο πολιτικό ορίζοντα μετά τις ευρωεκλογές, φαίνεται να ξεφούσκωσε: σχεδόν κανένας σήμερα, αν εξαιρέσουμε τις αγοραίες κορώνες της ακροδεξιάς, δεν μοιάζει να δείχνει για τη μετανάστευση το αρνητικά φορτισμένο ενδιαφέρον που εμφανιζόταν μέχρι πριν λίγους μήνες. Σαν να είμαστε σε άλλο κράτος… Πρόσφατη έρευνα της Public Issue δείχνει ότι μόλις το 2% του εκλογικού σώματος θεωρεί το μεταναστευτικό σπουδαίο ζήτημα, σε αντίθεση με το 18% του Ιουνίου.1 Σήμερα, το θέμα είναι το δημοσιονομικό σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ενώ στις πρόσφατες τηλεμαχίες --με τη θλιβερή εξαίρεση του αρχηγού του ΛΑΟΣ, ο οποίος έφτασε ακόμη και στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878!) για να αιτιολογήσει τις εδαφικές "βλέψεις" που τροφοδοτεί η παρουσία Βουλγάρων μεταναστών στην Ελλάδα-- κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν ασχολήθηκε επισταμένως με το μεταναστευτικό, ούτε καν οι δημοσιογράφοι που το έκαναν πρωτοσέλιδο φόβου τον Ιούνιο.

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης πάντως, αναδεικνύονται εξ αντικειμένου μείζονες απειλές στα δικαιώματα. Καταρχάς, η οικονομική κρίση δημιουργεί προϋποθέσεις υψηλής επικινδυνότητας στην απολαβή των κοινωνικών δικαιωμάτων, με πρώτο αυτό της εργασίας και, γενικότερα, της αξιοπρεπούς διαβίωσης για μείζονα πληθυσμιακά στρώματα. Η εργασιακή απειλή εκτείνεται όμως, κατά δεύτερο λόγο, και στην αποτελεσματική άσκηση των υπολοίπων δικαιωμάτων, καθώς πάγια απάντηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη διαμαρτυρία που προκαλεί η συστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων είναι ο περιορισμός των ατομικών: η αστυνομική καταστολή και η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι αναγκαίο παρακολούθημα συγκεκριμένων επιλογών στον χώρο της οικονομίας που επιχειρούν να αλλάξουν τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας, αποδίδοντας στο κεφάλαιο περαιτέρω συγκριτικά πλεονεκτήματα για την αντιμετώπιση της ύφεσης.

Σε αυτό το περιβάλλον, η προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων και η επεξεργασία στρατηγικών προώθησής τους αποτελεί κεντρικό προγραμματικό καθήκον με δομικές αναφορές στη μείζονα αντίθεση που βιώνει η κοινωνία μας, και όχι περιφερειακή ενασχόληση υπερευαίσθητων πολιτών ή ένδειξη ανθρωπισμού.



Τι έχουμε μπροστά μας στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων;

I. Aστυνομική καταστολή

Δυστυχώς για το ελληνικό πολίτευμα, η αστυνομική βία προσλαμβάνεται διαρκώς ως φυσιολογική λειτουργία του συστήματος καταστολής· αυτό που αλλάζει είναι οι ομάδες που βρίσκονται στο στόχαστρο. Μια έξη συγκάλυψης και ατιμωρησίας είναι εδραιωμένη στο αστυνομικό σώμα, με αποτέλεσμα, όπως υποδεικνύουν όλες οι καταγραφές κρουσμάτων βίας τα τελευταία χρόνια, να επιβιώνει και να ενισχύεται μια δομική υποκουλτούρα βίας σε μείζονα τμήματα της Ελληνικής Αστυνομίας. Τίθεται πλέον επιτακτικά το ζήτημα της επανεξέτασης της άνευ όρων οπλοχρησίας και οπλοφορίας των σωμάτων Ασφαλείας, της ουσιαστικής διερεύνησης περιστατικών βίας εκ μέρους αστυνομικών οργάνων με απόδοση ευθυνών και πλήρη εφαρμογή των προβλεπόμενων πειθαρχικών και ποινικών μέτρων. Η εκ βάθρων μεταρρύθμιση της δομής και της λειτουργίας της Ελληνικής Αστυνομίας, με στόχο να ξεριζωθεί ο αυταρχισμός και η αδικαιολόγητη βία των αστυνομικών οργάνων κατά ελλήνων πολιτών και μεταναστών ως "θεμιτό" μέσο άσκησης του ρόλου τους, είναι το κατεξοχήν ζητούμενο.

ΙΙ. Σωφρονιστικό

Η κατάσταση στις φυλακές δεν περιποιεί τιμή στην ελληνική πολιτεία. Ο αγώνας των κρατουμένων το φθινόπωρο του 2008 έμεινε σχεδόν αδικαίωτος. Η διαβεβαίωση του Σωφρονιστικού Κώδικα ότι "ο κρατούμενος δεν στερείται κανένα άλλο δικαίωμα παρά μόνο την ελευθερία του" ηχεί σαν κακόγουστο αστείο, αφού κατά κανόνα διακυβεύεται η αξιοπρέπεια, η υγεία, η ασφάλεια, ακόμη και η ίδια η ζωή των κρατουμένων. Η υιοθέτηση σειράς ρυθμίσεων είναι επιτακτική ανάγκη, τόσο στο επίπεδο των υποδομών όσο και στο θεσμικό επίπεδο: άρση του αποκλεισμού επισκέψεων και αυτοψιών στους χώρους κράτησης από ανεξάρτητους φορείς, αποκλιμάκωση της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά, απόλυση των κρατουμένων για χρηματικές ποινές με βεβαίωση των οφειλόμενων ποσών στο δημόσιο ταμείο, άμεση μείωση του ανώτατου χρόνου προσωρινής κράτησης στους 12 μήνες, υλοποίηση, ενίσχυση και επέκταση των προβλεπόμενων εναλλακτικών ποινών, της κοινωνικής εργασίας και της ημιελεύθερης διαβίωσης.

ΙΙΙ. Ιδιωτικότητα

Με πρωτοστάτη μερίδα του Τύπου, τα κρυφά βίντεο και η δημοσιοποίηση προϊόντων τηλεφωνικών υποκλοπών φαίνεται πλέον να μονοπωλούν το ενδιαφέρον δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών, ως αποδεικτικά στοιχεία εκβιασμών ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων. Η εξυπηρέτηση του υπέρτατου σκοπού, της "αποκάλυψης της αλήθειας", διαλύει συθέμελα τον σκληρό πυρήνα της ανθρώπινης ιδιωτικότητας, ατιμώρητα. Παράλληλα, από τα τηλεοπτικά παράθυρα, εγκαλείται όποιος δεν αποδέχεται την κρυφή βιντεοσκόπηση και τη λογική της, τη μετατροπή όλων σε αυτοσχέδιους ντετέκτιβ και της πολιτικής κοινωνίας σε κοινωνία της κλειδαρότρυπας. Φτάνουμε έτσι στον παραλογισμό η κρυφή παρακολούθηση να εμφανίζεται στην κοινή γνώμη ως αυτονόητη και κανονική. Η αντίσταση στην κατάφωρη παραβίαση της ιδιωτικότητας με τη χρήση κρυφών μέσων παρακολούθησης είναι, εν τέλει, αντίσταση στην κρυφή γοητεία της παραβίασης των εγγυήσεων του Συντάγματος.

IV. Θρησκευτική ελευθερία

Κατά κοινή ομολογία, η Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία, υπό την πίεση συνεχιζόμενων καταδικαστικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έχει κάνει βήματα προόδου στο παραδοσιακά ευαίσθητο για τη χώρα ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας. Ωστόσο, με δεδομένο το υπάρχον καθεστώς σχέσεων κράτους-Εκκλησίας στην Ελλάδα, τα περιθώρια βελτίωσης έχουν συγκεκριμένο όριο. Οι σχέσεις κράτους-Εκκλησίας είναι ζήτημα που αφορά μεν τον οργανωτικό ιστό του πολιτεύματος, ωστόσο έχει πολλαπλές επιπτώσεις για τον ζωτικό χώρο των δικαιωμάτων μας. Σε μεγάλα ζητήματα όπως η καύση των νεκρών, η θρησκευτική κατήχηση, ο όρκος, η προσευχή κλπ. μπορεί ενδεχομένως να βρεθούν επιμέρους αρμόζουσες λύσεις· ωστόσο μια συνολική προοπτική θεσμικής απομάκρυνσης του κράτους από την Εκκλησία2 είναι η μόνη που μπορεί δυνητικά να θεραπεύσει και άλλες ασθένειες που προκαλούν οι υπόγειες --και συχνά παράνομες-- διαδρομές σφιχτού εναγκαλισμού κράτους και Εκκλησίας, όπως έδειξε η πρόσφατη υπόθεση της μονής Βατοπεδίου.

V. Mειονότητες

Στο πρόσφατο ντιμπέιτ των έξι πολιτικών αρχηγών, ο εκπρόσωπος των Οικολόγων ρωτήθηκε δις εάν πιστεύει ότι υπάρχει μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα και εάν επικροτεί την παρουσία στελέχους του κόμματος στην παρουσίαση λεξικού που είχε ετοιμάσει στον Μεσοπόλεμο η ελληνική κυβέρνηση για τους σλαβόφωνους έλληνες αλλά απεσύρθη, πριν διανεμηθεί, εξαιτίας αντιδράσεων -- κάτι σαν την πρόσφατη υπόθεση με το βιβλίο Ιστορίας, δηλαδή... Η ερώτηση, σε στυλ νουθεσίας, υπονοούσε ότι δεν είναι δυνατόν εκπρόσωπος νόμιμου πολιτικού κόμματος" να λαμβάνει τέτοιες θέσεις. Το πρόβλημα στην Ελλάδα με τις μειονότητες δεν αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους που ανήκουν σε αυτές, αν και αυτοί είναι οι πρώτοι που βιώνουν το τίμημα να "επιμένουν μειονοτικά". Εκτείνεται και σε όλους όσοι μιλούν για μειονότητες, οι οποίοι ανακηρύσσονται "εθνικοί εχθροί", υφιστάμενοι τον αυταρχισμό και τη διαπόμπευση, επειδή απλώς επισημαίνουν το αυτονόητο: ότι μπορεί, δηλαδή, μειονότητες για το κράτος να είναι "ανύπαρκτες", αλλά αυτό δεν τις καθιστά και αόρατες.



Τι έχουμε μπροστά μας στο πεδίο των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων

Ι. Ιθαγένεια στους μετανάστες που επιθυμούν



Η μεταπολίτευση έλυσε, κατά κανόνα, τα ζητήματα στέρησης της ελληνικής ιθαγένειας από τους έλληνες αντιφρονούντες, ενώ χρειάστηκε να φτάσουμε αισίως στο 1998 για να καταργηθεί η δυνατότητα αφαίρεσης της ελληνικής ιθαγένειας από μειονοτικούς, διά του περίφημου άρθρου 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας. Ευτυχώς η Ελλάδα έχει αφήσει πίσω της αυτήν τη μακρόσυρτη συγκυρία, τα ίχνη της όμως παραμένουν στις αγκυλώσεις με τις οποίες η ελληνική διοίκηση αντιμετωπίζει το ζήτημα της κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας από τους εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών που έχουν μετοικήσει στη χώρα. Είναι επιτακτική η ανάγκη μεταρρύθμισης του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας καθώς και αναθεώρησης της φοβικής, ενίοτε ρατσιστικής, νοοτροπίας με την οποία η διοίκηση αντιμετωπίζει αυτούς που επιθυμούν να πολιτογραφηθούν. Μια εφ' όλης της ύλης αλλαγή του Κώδικα Ιθαγένειας είναι σπουδαία πρόκληση για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, μια ενδεδειγμένη με όρους δικαιωμάτων αλλά και πολιτικά ρεαλιστική προοπτική, η οποία δίνει νέα πνοή στην ταυτότητα της ελληνικής πολιτικής κοινότητας, λύνει πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα των μεταναστών και κυρίως αναμετριέται με τους συστατικούς μύθους με τους οποίους έχουμε μάθει να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε ως έθνος. Αυτή είναι εξάλλου και η κύρια, αλλά επείγουσα, διακύβευση στο πεδίο των πολιτικών δικαιωμάτων για την Ελλάδα σήμερα.3

II. Κοινωνικές πτυχές του μεταναστευτικού στην Ελλάδα

Τα κοινωνικά δικαιώματα αποτελούν τον αδύναμο κρίκο των δικαιωμάτων, καθώς είναι συνυφασμένα με προνοιακές πολιτικές, τις πρώτες που απωθούνται σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της ύφεσης. Τα κοινωνικά δικαιώματα στις μέρες μας τελούν περαιτέρω σε καθεστώς κανονιστικής απαξίωσης. Λόγω της περιορισμένης αγωγιμότητάς τους, δεν γεννούν εξατομικευμένες έννομες υποκειμενικές αξιώσεις των ανθρώπων έναντι του κράτους, όπως τα ατομικά. Με απλά λόγια, παρά τη ρητή συνταγματική πρόβλεψη, ο άνεργος δεν μπορεί να στραφεί εναντίον κανενός επειδή είναι άνεργος. Με την έννοια αυτή, περισσότερο ίσως από άλλα δικαιώματα, τα κοινωνικά δικαιώματα είναι αντικείμενο συνεχούς διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης. Όσο χαμηλότερης έντασης είναι η διεκδίκηση τόσο λιγότερες και οι πιθανότητες στοιχειωδώς να ικανοποιηθεί. Έτσι, μάλλον δεν πρέπει να εκπλήσσει το ότι οι άνθρωποι που δεν είναι καν σε θέση να διεκδικήσουν στερούνται οποιασδήποτε πρόσβασης στα κοινωνικά δικαιώματα: κατεξοχήν οι μετανάστες, αλλά όχι μόνο αυτοί.

Στην ουσία, οι μετανάστες αποτελούν μια "γκρίζα ζώνη" με δικαιώματα ελαστικά, υπό προθεσμία ή και εντελώς ανύπαρκτα. Η διατήρηση αυτής της απολύτως ρευστής κατάστασης δεν μπορεί να αποδοθεί, όπως συχνά λέγεται, σε "ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής" αλλά σε προφανή πολιτική επιλογή, με επίσης προφανή οικονομικά οφέλη από την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης του πληθυσμού αυτού. Αυτό όμως που --κάνει πως-- δεν βλέπει η πολιτική αυτή επιλογή είναι το κολοσσιαίο μακροπρόθεσμο κόστος που έχει σε ό,τι αφορά την κοινωνική συνοχή και την ασφάλειά μας η διαιώνιση της παραμονής ενός πληθυσμού σε μόνιμο καθεστώς απειλής σε ό,τι αφορά την διαμονή, την εργασία του και τις υπόλοιπες βιοτικές του ανάγκες. Εάν η πρώτη γενιά μεταναστών δεν ήρθε με σπουδαίες προσδοκίες σε ό,τι αφορούσε τη ζωή της, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, όπως δείχνει με ενάργεια η ευρωπαϊκή εμπειρία, με τη λεγόμενη "δεύτερη γενιά", που δεν διστάζουν να διεκδικήσουν αυτά τα οποία απολαμβάνουν οι συνομήλικοί τους, και μάλιστα με τρόπο που ενίοτε μπορεί να ξενίσει.

Η νομιμοποίηση των ανθρώπων που εργάζονται στην Ελλάδα, και όχι το σπαγκοραμμένο σύστημα "νομιμοποιήσεων" που κρατά τον μισό μεταναστευτικό πληθυσμό στην παρανομία, είναι απαραίτητη. Ένα ρεαλιστικό και ευέλικτο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης των αλλοδαπών εργαζομένων, το οποίο θα έχει πολλαπλώς ευεργετικά αποτελέσματα, και γι' αυτούς και για το κράτος, είναι επίσης ζητούμενο. Προτάσεις έχουν κατατεθεί από διάφορους φορείς, ενώ το παράδειγμα της συγκρίσιμης με εμάς Ισπανίας έχει ήδη δώσει ρεαλιστικές διεξόδους. Τέλος, υπάρχει το μείζον εκπαιδευτικό ζήτημα, για τους ανθρώπους που δεν έχουν την ελληνική ως μητρική γλώσσα, το οποίο για τις ελληνικές αρχές θεωρείται απλώς ανύπαρκτο.

Προφανώς, η δίχως χαρτιά μετανάστευση είναι ένα δύσκολο θέμα το οποίο δεν προσφέρεται για μαγικές λύσεις που υπόσχονται κατάργηση των συνόρων ή σύνορα-φρούρια: τα σύνορα ούτε αύριο καταργούνται ούτε άτρωτα είναι. Τα σύνορα είναι φίλτρα. Στις μέρες μας, οι ευρωπαϊκές πολιτικές, αντί της μηδενικής μετανάστευσης που έδειχνε να ακολουθείται την προηγούμενη δεκαετία, προκρίνουν διαδικασίες επιλεκτικής ρύθμισης, οι οποίες ευνοούν την περιορισμένη νομιμοποίηση με σταδιακή --εάν όχι κατάργηση, τουλάχιστον-- αδρανοποίηση του πολιτικού ασύλου.

Το μεταναστευτικό αποτελεί ζήτημα-πιλότο για μια στρατηγική προώθησης των επιμέρους διεκδικήσεων, καθώς τέμνει όλη την ύλη και λογική των δικαιωμάτων, αναδεικνύοντας με τον πιο μεστό τρόπο τα δικαιωματοκρατικά ελλείμματα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας, στο σύνολό της. Με μια φράση, κακή διοίκηση για τους Έλληνες σημαίνει χειρότερη για τους μετανάστες. Κατεξοχήν θύματα απαξιωτικών μέχρι και βάναυσων συμπεριφορών που εύλογα οργίζουν τους ανθρώπους (αστυνομική βία, θρησκευτική μεροληψία κ.ά.) και κατάφωρα παραβιάζουν ατομικά δικαιώματα. Στο πεδίο των πολιτικών δικαιωμάτων, υποκείμενοι σε νόμους στη δημιουργία των οποίων αδυνατούν να συμβάλουν. Και, τέλος, στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων, σε καθεστώς απόλυτης ανακλητότητας έστω και των πιο στοιχειωδών εγγυήσεων.



Αντί συμπεράσματος: λογοδοσία και δικαιώματα στην Ελλάδα

Η πολιτική κουλτούρα λογοδοσίας στην Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως περιορισμένη, ενώ η συρρίκνωση των θεσμικών της ερεισμάτων (ανάμεσα σε άλλα, η προϊούσα απαξίωση ανεξαρτήτων αρχών) έχει συχνά ως αποτέλεσμα τη μετάθεση του ζητήματος της ευθύνης από το πολιτικό πεδίο απευθείας στο ποινικό. Οι εγνωσμένες δυσλειτουργίες του συστήματος απονομής δικαιοσύνης στη χώρα δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας εφ' όλης της ύλης θεσμικής διαστροφής: εφόσον οι θεσμοί δεν αποδίδουν, τότε το δίκιο αναζητείται στα "κανάλια".

Ο μετεκλογικός δρόμος των δικαιωμάτων και της λογοδοσίας είναι ανηφορικός στη χώρα όπου ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αντιλαμβάνεται το ρόλο του σαν φύλακα-γνωματοδότη επί ζητημάτων δημόσιας ηθικής, τη στιγμή που που βάζει στο αρχείο τα σημαντικότερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης, ενώ ο δήμαρχος Αθηναίων απαξιώνει ευθέως με τον πιο αγοραίο τρόπο το Συμβούλιο της Επικρατείας για να τα έχει καλά με τους Παναθηναϊκούς. Τα παραπάνω μάς θέτουν ενώπιον της ανάγκης επεξεργασίας θέσεων, οι οποίες υπερβαίνουν την καταγγελία. Η καταγγελία χρειάζεται αλλά δεν αρκεί. Η ανηφόρα, για την οποία μιλάγαμε πριν, είναι μονόδρομος.



Υστερόγραφο

Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, καταγράφεται η δυνατότητα να προχωρήσουν σε ταχύτατο πολιτικό χρόνο αλλαγές, οι οποίες θα δώσουν νέο περιεχόμενο στο πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού για το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα στην Ελλάδα. Aξιοποιώντας το εκλογικό αποτέλεσμα, την ανυπαρξία εκ δεξιών αντιπολίτευσης (με την εξαίρεση της ακροδεξιάς, που όμως η άνοδός της ήταν συγκρατημένη) και με κινήσεις ελάχιστου οικονομικού κόστους, η νέα κυβέρνηση μπορεί επιτέλους να λύσει κάποιους από τους ανοιχτούς λογαριασμούς της μεταπολίτευσης στο εν λόγω πεδίο. Μένει να δούμε εάν και αυτή τη φορά, το "πολιτικό κόστος" αυτής της αναμέτρησης θα εκτιμηθεί ως ισχυρότερο από το πραγματικό μακροπρόθεσμο κόστος που έχει για την ελληνική κοινωνία και το πολίτευμα η αναπαραγωγή της κατάστασης όπως αυτή έχει.



Ο Δημήτρης Χριστόπουλος διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Παντείου και είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Τμήμα των θέσεων που εκφράζονται στο άρθρο θεμελιώθηκαν σε δημόσιες παρεμβάσεις και την όλη προβληματική της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατά τη διάρκεια της τελευταίας διετίας (www.hlhr.gr)



1. Πρβλ. σε http://www.iospress.gr/megalo2009/megalo20090919.htm όπου αναδεικνύεται με σαφή τρόπο η χειραγώγηση του εκλογικού σώματος–τηλεοπτικού κοινού, με στόχο τη διαμόρφωση της λεγόμενης "πολιτικής ατζέντας".

2. Όπως αυτή που επεξεργάστηκε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου το 2003 (πρβλ. www.hlhr.gr).

3. Εξ ου και η σχετική πρόταση νέου Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Φωτογραφία της ομάδας φωτογραφίας του προγράμματος "Νόστος"

SPOT ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ - Η ΑΝΟΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!!

Voskopulos-Βοσκόπουλος-Lerin 22-08-09 Tribina

Δημοσίευση για την αναγνώριση της Μακεδονικής γλώσσας από Ελληνική εφημερίδα το 1905!!!

Παρασκευή 8 Ιουλίου 1905 (δημοσιεύτηκε στη «Νέα Ημερησία» της Βιέννης). «Προ μηνών κατηρτίσθη εις Μοναστήριον υπό της Μακεδονικής Οργανώσεως επιτροπή, ήτις ανέλαβε το έργον να συντάξη γραμματικήν Μακεδονικήν. Η επιτροπή αποτελείται εξ επτά καθηγητών της γλωσσολογίας. Ως βάσις της γραμματικής ταύτης θα ληφθεί η διάλεκτος, η εις το βιλαέτιον Μοναστηρίου ομιλουμένη. Η διάλεκτος αύτη εκηρύχθη ήδη υπό της επιτροπής ως η Μακεδονική γλώσσα. Οι διδάσκαλοι των Σλαυϊκών σχολείων εις την Μακεδονίαν εντέλλονται όπως διδάσκουν την γλώσσαν ταύτην αντί της σερβικής ή της βουλγαρικής και διά μέσου αυτής να τίθεται η βάσις προς την δημιουργίαν ανεξαρτήτου Μακεδονίας. Προσεχώς δε θα τυπωθούν διδακτικά και διάφορα άλλα βιβλία εις την Μακεδονικήν ταύτην γλώσσαν, ευθύς δε κατόπιν σκέπτεται η Οργάνωσις ν’ απαγορεύση την χρήσιν της σερβικής και βουλγαρικής γλώσσης» [σκριπ, 8/7/1905, σ. 1. εμπρος, 11/7/1905, σ. 4].

Μετάφραση στα Αγγλικά μέσο Google translate:

Friday 8 July 1905 (published in «New Imerisia» Vienna). «Pre katirtisthi months in Monastir in the Macedonian Organization Committee, or undertook work to produce grammatikin Makedonikin. The committee consists of seven professors of linguistics. A valid grammar will still take the dialect, the Monastiriou vilaetion in the colloquial. The dialect LATTER ekirychthi already on the committee as the Macedonian language. The teachers of the schools in the Slav Makedonian ordered as taftin teach the language instead of the Serbian or Bulgarian and through this to enter the sound to create an independent Macedonia. Coming soon will be printed textbooks and other books in the Makedonikin taftin language, soon after it does the Organosis’ s prohibition chrisin the Serbian and Bulgarian »[skrip, 8/7/1905, p. 1. FRONT, 11/7/1905, p. 4].

Δ. Λιθοξόου - Ελληνικός Αντιμακεδονικός Αγώνας

Εισαγωγή

Ελληνικό αντιμακεδονικό αγώνα, χαρακτηρίζω την περίοδο εκείνη που στην ελληνική εθνική ιστορία είναι γνωστή ως μακεδονικός αγώνας. Πρόκειται για ένα σημαντικό κεφάλαιο της νεότερης βαλκανικής ιστορίας, που η ελληνική ιστοριογραφία το έχει παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθιστά αγνώριστη την ιστορική αλήθεια, κατασκευάζοντας ένα εξ ολοκλήρου μυθικό αφήγημα, δομημένο σε διάφορα ψεύδη, διαγράφοντας σχεδόν τα ιστορικά γεγονότα.

Φυλλομετρώντας τη σχετική εθνική ελληνική βιβλιογραφία, βρίσκουμε έναν χαρακτηριστικό εκλαϊκευτικό "ορισμό" του λεγόμενου μακεδονικού αγώνα, στο βιβλίο του Παύλου Τσάμη:

"Ο Μακεδονικός Αγών αποτελεί λαμπρή σελίδα της ιστορίας του Έθνους, άγνωστη ακόμα στο πολύ κοινό, μολονότι πραγματεύεται μία από τις πιο δοξασμένες και μεγαλόπνοες προσπάθειες, που κατέβαλε η ελληνική φυλή. Ο αγώνας αυτός μπορεί να θεωρηθή σαν δεύτερος σημαντικός σταθμός στην εθνική ζωή, ύστερα από το 1821. Φαντάζει σαν μια φωτιά που, καίγοντας και φωτίζοντας απ' άκρη σ' άκρη την Μακεδονία, στάθηκε ικανή να την κρατήση ελληνική. Ο Μακεδονικός Αγών έχει να επιδείξη αφάνταστες αυτοθυσίες και απαράμιλλους ηρωισμούς, σημειώνει δε μία περίοδο ανατάσεως του Έθνους".

Στο ίδιο πνεύμα βρίσκεται και το σχετικό απόσπασμα ενός εθνικού ιστορικού, του Απόστολου Βακαλόπουλου:

"Η θέση των Μακεδονομάχων, που με το αίμα τους στοίχειωσαν τη χώρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι στο πλάγι των αγωνιστών του 1821. Αν εκείνοι ανέστησαν το ελληνικό κράτος, αυτοί ανανέωσαν τους ηρωισμούς των και συμπλήρωσαν το έργο εκείνων. Πραγματικά ο ιστορικός που θεωρεί τα γεγονότα της εκατονταετίας 1821-1921 ξεχωρίζει τρεις μεγάλους σταθμούς: την επανάσταση του 1821, τον Μακεδονικόν αγώνα (τέλη 19^ου - αρχές 20^ου αι.) και την εξόρμηση του 1912-1913. Ο δεύτερος σταθμός που φτάνει στην ύψιστή του ακμή στα 1904 - 1908, γιατί τότε συστηματοποιείται και κορυφώνεται ο Μακεδονικός αγώνας, είναι συνεχής και έντονος, πλούσιος σε ηρωικές θυσίες, αλλά και σε επιτεύγματα".

Για μια θεωρούμενη τόσο σημαντική εθνικά ιστορική περίοδο, έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία η γνώμη ενός κορυφαίου ηγέτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ο τελευταίος, λοιπόν, θεωρεί το μακεδονικό αγώνα μία από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας του Έθνους: "τον αιματηρό και πολύπλευρο αγώνα του Μακεδονικού Ελληνισμού για να διασφαλίσει την εθνική του ταυτότητα και να αποκτήσει την ανεξαρτησία του".

Αν επιχειρήσουμε να ενοποιήσουμε τα ανωτέρω, τότε θα λέγαμε πως ως μακεδονικός αγώνας θεωρείται στην ελληνική εθνική ιστορία ο ηρωικός αγώνας των Ελλήνων της Μακεδονίας κατά το διάστημα 1904-1908, για τη διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας και την ανεξαρτησία τους. Ένας αγώνας που από εθνική άποψη πρέπει να θεωρείται ο δεύτερος σημαντικός σταθμός, μετά την επανάσταση του '21.

Αυτός ωστόσο ο "ηρωικός αγώνας" υπάρχει μόνο στα βιβλία των ελλήνων ιστορικών. Ο πραγματικός ελληνικός αντιμακεδονικός αγώνας, όπως πρέπει να λέγεται, είναι η συστηματική προσπάθεια που κατέβαλε το ελληνικό κράτος στις αρχές του αιώνα, για να χτυπήσει το εθνικό - δημοκρατικό αυτονομιστικό κίνημα των Μακεδόνων.

Στον αγώνα αυτόν, το ελληνικό κράτος και εθνικιστικό παρακράτος, συμμάχησε με το οθωμανικό κατεστημένο της εποχής. Λεφτά και όπλα διετέθησαν άφθονα, για τη συγκρότηση και αποστολή ένοπλων μισθοφορικών ομάδων σε μη κατοικούμενα από Έλληνες μακεδονικά εδάφη, για να τρομοκρατήσουν το μακεδονικό πληθυσμό και να ανακόψουν τη διαδικασία της μακεδονικής εθνογένεσης.

Οι ελληνικές μισθοφορικές ομάδες, υπό την ηγεσία ελλήνων αξιωματικών και υπαξιωματικών, έσφαξαν, βίασαν και πλιατσικολόγησαν. Έσπειραν τη φρίκη και το θάνατο στα μακεδόνικα χωριά και προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να εμποδίσουν την ανάπτυξη της εθνικής μακεδονικής ιδεολογίας και τον δημοκρατικό - αυτονομιστικό αγώνα των Μακεδόνων.

Στις σελίδες που ακολουθούν, με βάση τα δημοσιευμένα απομνημονεύματα και ημερολόγια των ελλήνων "μακεδονομάχων", καθώς επίσης και ένα πλήθος από ελληνικά ανέκδοτα ιστορικά ντοκουμέντα, παρουσιάζεται για πρώτη φορά η αντιμακεδονική φύση αυτού του αγώνα.

Στην ουσία πρόκειται για ένα ταξίδι επιστροφής, από το μύθο στην ιστορία.

---